Patience is a virtue...?

Begin September gingen we van de middelmatige temperaturen in Adelaide, naar een 30 graden in Alice Springs! Het was gelukkig een aangename warmte, niet van dat drukkend weer (dat kwam later nog). Vanaf het moment dat we van het vliegtuig stapten hadden we zoiets van 'Yes, that's what we're talking about!'. :)

We namen de shuttlebus van de vlieghaven naar ons hostel, de YHA. Ik vond het een zeer goed hostel! De keuken alleen al was properder dan die in het huis on Dandenong Road in Melbourne. :P We deelden een kamer met 6 andere meisjes.
Onze eerste dag was vooral gevuld met ons installeren in onze kamer. Dan zijn we even op ons bed gaan liggen... om net op tijd voor zonsondergang wakker te worden.

Verschillende reisgidsen raadden ons aan Anzac Hill op te zoeken at sunset. So that's what we did. Meteen kregen we ook onze eerste indruk van Alice. Wat opviel was natuurlijk de Aboriginals. Daar hebben we weinig van gezien in Melbourne en Adelaide. Dat was hier wel anders!

Anyway, het is/was niet zo goed gesteld met onze (uhm toch alleszins mijn) conditie, maar we zijn de heuvel goed en wel opgeklommen. De zon baadde Alice en omgeving in een oranje gloed. Op Anzac Hill staat een monument om World War II te herdenken, een witte pillaar die door de zon ook oranje kleurde. De zon zakte dieper en veranderde van oranje naar rood. Nog voor ze de bergen raakte ging ze onder, in het niets zo leek het. She was there, and the next moment she wasn't. Heel erg vreemd!

Onze tweede dag in Alice Springs hebben we het rustig aan gedaan. Het voelde nog altijd vreemd om in zo'n warme temperaturen te zitten na Melbourne en Adelaide. In Adelaide was het al lente aan het worden, maar dat was geen 30 graden.

In Alice is er nie superveel te doen, maar we hebben toch onze tijd kunnen vullen. We zijn naar een reptile house geweest. Amazing, allemaal slangen, waaronder de meest giftige. Het was wel grappig toen iemand die daar werkte de kooi van een giftige slang opendeed om (denk ik) hem wat uit te kuisen. Lindsey vond dat fascinerend, ik deed een paar stappen naar achter en deed mijn best om me geen rampscenario's in te beelden.

Ik vind slangen enzo wel mooi hoor. Achter slot en grendel.

De hagedissen en gekko's waren super! Ik wil er bijna eentje als huisdier. Kwas tegen dan wel nog geen grote fan van goanna's. Er is er eentje – Frank – die vrij rondloopt daar. Bij het binnenkomen waarschuwen ze je om uit te kijken waar je loopt!

Foto's heb ik zelf niet veel getrokken, maar Lindsey wel en eens ze ze heeft geupload kan je ze op haar facebook bewonderen.

In de tuin van the reptile house leeft er ook een zoutwaterkrokodil. Ik was tegen dan ook nog geen grote fan van die beesten, haha, maar het was wel very impressive. Zoutwaterkrokodil zijn de mens-etende, btw. De niet mens-etende zijn zoetwaterkrokodillen en zijn ook kleiner.

We zijn ook een kijkje gaan nemen bij de Flying Doctors. Misschien kennen jullie wel het principe van de Flying Doctors, of herinneren jullie een tv serie ofzo. Het bezoek was kort maar informatief. In een land als Australië kan een organisatie als de Flying Doctors wel het verschil maken. Ze worden grotendeels gesteund door de overheid. Maar ze hebben daarnaast ook nood aan donaties. Nieuwe vliegtoestellen moeten bijvoorbeeld worden aangekocht en geld van de overheid is daarvoor niet voldoende!

Onze tour naar Uluru en Kata Tjuta was de dag daarop. Het is een eindje rijden en we hadden maar 1 dag, dus om 5.50 in de ochtend werden we al opgehaald. Met kleine oogjes stapten we de bus op en ik geef toe, ik heb het meeste van de rit heen afgewisseld tussen slaap en proberen niet in slaap te vallen. Eens we het park bereikten, voelde ik me wakkerder en werd het ook interessanter. Tijdens de busrit vertelde de buschauffeur (of een van de, want ze waren met 2) wat meer over de omgeving en ook over Uluru en Kata Tjuta.

Het is soms moeilijk om die cultuur waar je over leest en hoort, tijdens tours naar Uluru en dergelijke te verenigen met het beeld van de Aborigines die je ziet in Alice Springs of Darwin. Aborigines krijgen geld van de overheid (veel zijn eigenaar van grote stukken land die de overheid least, en zo krijgen veel aborigines maandelijks een cheque), maar eens ze dat geld ontvangen spenderen ze het meeste aan alcohol. Met als gevolg dat je af en toe dronken Aborigines ziet op straat. Vooral in Alice Springs vond ik dat in het begin choquerend. Ze zijn ook erg luid. Anyway, ze hebben een heel andere manier van leven. In geval dat er iemand meer wil weten, eens ik beter internet heb (zit op dit moment samen met Lindsey in The Middle Of Nowhere, Australia) zoek ik een blogpost op over de Aborigines in Australië dat onze couchsurfing host in Darwin ons aanraadde te lezen. Hopelijk vergeet ik het niet.

Dat terzijde.

Uluru was super. Mensen die het zich ontzien van de tocht naar Alice te maken zeggen vaak “It's just a piece of rock.”. Dat is hun recht, I guess, maar ik ben blij dat we het wel gezien hebben. Het is ook leuk om het met een tour te doen. Tis een lange rit heen en terug, en als je niets weet over de achtergrond, ja dan is het idd maar een stuk steen waar je 3 uur naartoe rijdt, wat foto's van neemt en dat is het dan. Ik heb er alleszins van genoten.

Aan het eind van onze dag, bij de ondergaande zon, aten we barbeque en dronken we bubbels (of fruitsap). De kleuren van Uluru veranderen tijdens zonsondergang van oranje naar een diep donkerrood. Zelfs een beetje paars. An excellent ending to an excellent day.

De rit terug was het donker en moest de buschauffeur opletten voor kangoeroe's enzo. We hebben moeten remmen omdat er een kameel de weg overstak.

Jaja, kamelen. Eigenlijk wist ik niet dat die er waren in Alice Springs. Ze zijn er niet altijd geweest, maar werden overgebracht toen er nog geen auto's bestonden om de woestijn over te steken. Er zijn nu een heleboel wilde kamelen.

Onze laatste dag vertrokken we maar om 7 uur 's avonds. We hadden nog iets leuks in store voor tijdens de dag! We zijn kameel gaan rijden. Ik ben nu aan het twijfelen of dat de juiste term is, maar kan lik nie op een andere manier komen om het te zeggen! Paardrijden. Kameelrijden. Whatever, you know what I mean. Dat was een belevenis! En best wel comfy. You know, as far as sitting on the back of an animal goes. Onze kameel heette Pixie. Ze ging al meteen rechtstaan toen ik nog maar half op haar geklommen was, en toen moest Lindsey er nog op. Pixie had a mind of her own.

Twas best cool. We waren met een paar mensen (ik denk 10?), 2 per kameel. En dan reden we langs het 'wandelpad', genietend van het landschap. Nu ja, genieten, twas vlak en droog. :P Twas een leuke ervaring.

Daarna was het tijd te vertrekken op de koude Greyhound bus op weg naar Katherine! Maar meer daarover in een andere blogpost. :)

Foto's kan je vinden op Facebook:

Alice Springs - Anzac Hill
Uluru en Kata Tjuta

En Picasa:

Anzac Hill
Uluru en Kata Tjuta
Camels!



Ciao!
X

Emmy

PS: Ik weet dat het een eindje duurt om alle blogposts online te krijgen. Terwijl we in the outback zaten was het nu eenmaal nie makkelijk te internetten en het was ook nie mijn prioriteit. Ik zou zeggen dat we vanaf nu regelmatig updaten maar geen beloftes maken lijkt mij het best. We doen ons best! In the mean time zijn we bereikbaar op onze gsms, facebook en email!

Take care everyone. Until next time.