And so here we are. :) De laatste update is een beetje vertraagd, waarvoor mijn oprechte excuses maar eerlijk is eerlijk: de laatste weken in Australië had ik wel betere dingen te doen dan de blog updaten! Er waren veel dingen te doen en mensen te zien. En dus komt de laatste update laat, want Emmy en ik zijn de wereld alweer overgestoken en zijn terug thuis.
De laatste post was een paar dagen voor nieuwjaar, dus daar begin ik dan maar. :) Zoals door min of meer iedereen geweten hebben we New Years Eve (NYE) gevierd in Sydney. We wilden dat eigenlijk allebei wel, want je ziet altijd die beelden van het vuurwerk op televisie, en nu wilden we dat wel eens in het echt zien.
And boy, did we. :) Het was wel een belevenis, eigenlijk. We waren van plan om naar Mrs. Macquaries Chair te gaan, da's een plaats in the Botanische Tuin van Sydney waar je het vuurwerk van zeeeeer dichtbij kan zien. Us and 20.000 other people had the same idea, though. :p We wisten dat het druk ging zijn, dus wij 's morgens relatief vroeg op (6u45, dacht ik), alles klaarsteken en op weg naar het park! We komen daar toe, staat zeker al 5000 man aan te schuiven. Oops? (Later hebben we gehoord dat er mensen zijn die al gaan aanschuiven om middernacht of 1u 'smorgens.)
Nu, Emmy en ik hebben wel geluk gehad, want door dat security geblundert had, hebben we eigenlijk een groot deel van de rij mogen overslaan, ik denk ongeveer twee derde. Queue-skippers dus, but we didn't care! Omdat we bij de eerste 3000 waren, konden we een polsbandje bemachtigen voor een afgesloten ruimte waar dat je vlak naast het water zit en dus eigenlijk het vuurwerk perfect kan zien. (In case you're wondering: this was our view. Pretty much perfect, right?)
Jammer genoeg was het op dat moment nog maar 10u 's morgens, dus nog een goeie 14u te gaan tot de effectieve fireworks. :p Dus hebben we ons een op onze handdoek gesettled en de rest van de dag in de zon gelegen. :D Niet evident, want het was HEET en we konden niet echt in de schaduw gaan zitten aangezien je dan je plaats kwijtspeelt. But we survived, and eventually made it to the fireworks.
Ik denk nie dat het mogelijk is om het vuurwerk te beschrijven. :) Tis zoveel indrukwekkender dan als je het op de tv ziet, het meest indrukwekkende vuurwerk dat ik ooit gezien heb! Was pretty high on the list as far as NYEs go for me.
Vanuit Sydney gingen we met de JUCY campervan. :) Vanaf de 29ste hadden we namelijk een campervan gehuurd met twee andere meisjes: Kat en Joanna. We bleven in de campervan op een caravanpark in Sydney vanaf de 29ste, en ik denk dat we daar tegen de 4de januari vertrokken zijn. Em en ik zijn naar Harry Potter: The Exhibition en Bondi Beach geweest, we gingen met z'n allen naar Manly en Darling Harbour, dus nog wel een paar dingen te doen in Sydney, waardoor we niet direct na NYE vertrokken.
Na Sydney was de route Blue Mountains (Katoomba) – Canberra – Great Ocean Road – Melbourne. We hebben ons daar ook grotendeels aan gehouden, hoewel we minder tijd in Canberra hebben kunnen spenderen wegens een probleem met de remmen van de auto. We hebben hem moeten naar Sydney terugrijden en omruilen voor een nieuwe.
De Blue Mountains waren zeker de moeite. We hebben de Three Sisters gezien, een rotsformatie genaamd naar een Aboriginal legende die verteld dat er in die regio vroeger twee Aboriginal stammen leefden. Drie zusters van de ene stam werden verliefd op drie mannen van de andere stam, wat een oorlog startte. Een sjamaan van de stam van de zusters veranderde hen in rotsen zodat ze veilig zouden zijn tijdens de oorlog, maar werd later gedood in de oorlog. Daardoor zijn de zusters gedoemd om voor eeuwig als rotsen voort te bestaan, hence the name: the Three Sisters. :)
Verder hebben we ook een stuk gaan hiken/wandelen/klimmen langs de rotsen, met een paar spectaculaire uitzichten tot gevolg. :) Echt de moeite! Als je de foto's bekijkt zie je trouwens dat de Blue Mountains ook echt blauw zijn, of de natuur/lucht toch. Is moeilijk uit te leggen, maar het komt door dat de bossen eucalyptus bomen zijn, die een fijne mist afgeven die er als je ze van ver zit blauw uitziet. If you understand what I am trying to say. :p
Na de Blue Mountains gingen we, zoals ik al eerder zei, naar Canberra met een kleine detour via Sydney om auto om te wisselen. Daardoor hebben we eigenlijk maar een korte namiddag en een lange voormiddag in Canberra kunnen spenderen. Alle, we kwamen er net na de middag aan en vertrokken rond 15u de volgende dag.
Canberra op zich was wel interessant, hoewel dat er eigenlijk niet veel te doen was. We zijn naar het Parlementsgebouw geweest, and that's about it. Ik heb me later laten vertellen dat Canberra een heel goeie plaats is om te wonen, maar niet echt om te bezoeken. Maar we vonden dat we moeilijk de hoofdstad konden overslaan. :) At least now we've seen the place.
Na Canberra ging het dus richting Great Ocean Road, een kleine 1000km verder. We hebben er net iets langer dan een dag over gedaan om er te geraken, en hebben overnacht in een park in een klein dorpje 30km van de autostrade. Best wel vreemd om zo met de auto te rijden in the middle of nowhere. In het begin vind je da wel leuk, geen auto's op de autoweg, maar na een hele dag vond ik het eerlijk gezegd een beetje beklemmend, zo omringd door niets. Dan mag je niet te hard denken aan wat je doet als je iets tegenkomt. :p
De Great Ocean Road op zich was zeker één van de hoogtepunten van het jaar, moet ik eerlijk zeggen. Ik ben ook blij dat we hem zelf gereden hebben, hoewel dat het één van de moeilijkste wegen die ik al ooit gereden heb is. Heel veel op en neer, en ongelooflijk veel wendingen. Denk de bergen in Italië/Spanje, maar dan 10 keer erger.
De natuur is daar echt spectaculair, als je de foto's op Facebook gezien hebt dan weet je wat ik bedoel. De Great Ocean Road is zo speciaal omdat de kust daar van een soort 'zacht' steen gemaakt is. Niet dat je erin wegzakt of zo, maar het erodeert relatief snel door de zee, en dat maakt veel spectaculaire en altijd veranderende rotsformaties. We hebben foto's gezien van dingen die er een paar jaar geleden wel nog waren. Op één plaats, London Arch, was er een natuurlijke brug uitgehold, waardoor je op de rotsformaties kon wandelen. In 1991 is die echter ingestort, terwijl er nog mensen op de rotsformatie stonden. Gelukkig raakte er niemand gewond en hebben ze de mensen die afgesneden werden kunnen redden. :)
We hebben er drie dagen over gedaan om helemaal tot het einde te rijden, en dan iets meer dan een halve dag om terug naar Melbourne te rijden. Overnachtten deden we op campings/kampeerplaatsen van wisselende faciliteiten. :p Het enige dat ik jammer vond is dat het weer ons een beetje tegenzat. Het is daar sowieso redelijk winderig, maar op de drie dagen dat wij daar rondreden was het vaak ook regen en op een bepaald moment zelfs storm (fun to sleep in a plastic contraption on top of a car in a thunderstorm!). Maar toch was het een fantastische ervaring. :)
En na de Great Ocean Road was het full circle terug naar Melbourne. Het was best wel vreemd om terug in Melbs te zijn, maar ook zo goed, want ik had er echt naar uitgekeken om iedereen terug te zien. En ook de stad zelf, waar ik ongelooflijk aan gehecht ben geraakt. :)
We hebben in het totaal 5 weken in Melbourne geweest and they were pretty much awesome all around! De eerste twee weken was het Australian Open, wat voor een tennisfan als ik wel super timing was. (We hadden het ook zo gepland, omdat we wilden gaan.) We zijn uiteindelijk 3 dagen geweest, eentje op de grounds en twee dagen in de Rod Laver Arena. We hebben Clijsters zien spelen! (Ook Kvitova, Sharapova, Azarenka, Federer, De Potro etc etc. So. Awesome.) Veel monetaire kosten maar het was het echt waard. :)
De dagen dat we niet naar de tennis waren, ging ik op het groot scherm op Federation Square gaan kijken; en spraken we af met vrienden die we al lang niet meer gezien hadden. Er waren ook een paar dingen (read: plaatsen met eten) die we wilden terug bezoeken. :)
Ik kan eigenlijk niet zoveel vertellen over die laatste weken, because basically that's what we did. Eerst gingen we tennis zien, en daarna spraken we af met vrienden. :) De eerste week sliepen we bij Alison, een ex-collega van mij who happens to be super awesome! De tweede week couchsurften we, wat best wel chill was want we zagen daar bijna nooit iemand en op een gegeven moment waren we zelf aan het housesitten! En de laatste drie weken sliepen we weer bij Steve en Maggie in Carrum.
Maar het was echt super deze keer, ze waren vriendelijk en hebben ons zoveel gegeven: eten, kleren, ze hebben ons uit eten genomen en we zijn twee keer naar Philip Island geweest, een eilandje in de baai van Melbourne waar je wilde 'fairy penguins' kan gaan bekijken. Dat was trouwens wat we deden op onze laatste avond in Australië: wilde penguins gaan zien. There's worse things to do, right? :)
And then we flew home and now here we are. :)
I wanna take a minute to thank every last person who has made it possibly for us to have such an amazing year. Most of them will never read this blog, all the people that we met on our journey. We've made friends that we'll never forget, that we'll hopefully still stay in touch with. There have been so many people that have helped us, travelled with us, hung out with us, lived with us, worked with us... We wouldn't have had the same trip without them, and I am so glad I got to meet all of them. But aside from that, I'd like to thank both our parents and bij extension, family. :)
Ik ben der heel erg van bewust dat het voor jullie veel moeilijker was dan voor ons, met je dochters/zussen die zo ver weg waren. Maar jullie bleven supportive vanaf het concept van het idee tot dat we in Melbourne op de vlieger naar huis stapten, and we are better people for it. Thank you. :)
Wat gebeurt er nu? Tjah, Emmy en ik zullen ons weer moeten aanpassen aan het leven in Belgie eh. :) Ik weet niet hoe Emmy het voelt, maar van mijn kant is het in elk geval zeer vreemd. Culturele en weer verschillen terzijde, merk ik gewoon dat ik een andere persoon geworden ben, en met momenten voelt het zeer vreemd om hier terug te zijn. But strange is not bad! Ik denk dat ik voor ons allebei spreek als ik zeg dat we erg blij zijn om jullie allemaal terug te zien (al gezien of nog te zien, whichever applies to you ;)).
Wat de toekomst zal brengen weten we niet. We gaan allebei op zoek naar werk. Emmy probeert een carrière uit te bouwen, ik probeer een visum te bemachtigen om ginder te gaan wonen. Whatever happens, I'm sure you'll hear about it from us and not from a blog this time. ;)
I guess that's it for Caution, Australia. :) Thanks for sticking with us, guys, and hopefully we will see you soon!
I've got some friends, some that I hardly know
But we've had some times I wouldn't trade for the world
We chase these days down with talks of the places that we will go
woensdag 22 februari 2012
donderdag 29 december 2011
Fa la la la la, la la la la
Hello, everyone
Hier zijn we weer...
Het werd eens tijd voor een nieuwe update.
Als ik het goed heb, heeft Lindsey jullie up to date gebracht tot en met Airlie Beach/The Whitsundays.
Ok, dan begin ik met Rockhampton. Eigenlijk is er niet zo veel te vertellen over Rockhampton. Er is niet zo veel te doen. Het is een redelijk business gerichte stad, er is wel een winkelcentrum enzo, maar voor de rest had ik de indruk dat er meer zakenmensen rondlopen. Het was toch een stop waard! Op woensdag zijn we namelijk gaan kijken naar een rodeo. :D De rodeo-avond was een oefeningavond voor de leeftijdscategorie 3 tot 12.
Ja, 3.
Moest er iemand mijn kleine neefjes maar in de buurt van een stier brengen, zou ik hen voor zot verklaren. Maar hier beginnen ze er dus vroeg aan. 't Was wel cool! De kleintjes blijven er niet zo lang op, op die stieren, maar de oudere konden wel hun mannetje staan. En de kleintjes waren soms helemaal uitgedost als minicowboys. So cute. We hebben voor de rodeo ook steak gegeten, een van de beste tot nu toe!
Het was enooorrrm warm in Rockhampton, en heel humid. We hadden geluk dat we airco in onze kamer hadden. Niet iets vanzelfsprekends, jammergenoeg. We hebben daarna in genoeg hostels gezeten zonder airconditioning en soms zelf geen ventilator. D:
In Rockhampton stapten we op onze volgende bus, richting Hervey Bay.
Hervey Bay is redelijk klein. Opnieuw, er is niet veel te doen. De supermarkt is een half uur wandelen (en ze sluiten om 17.00 op zaterdag, heb ik aan den lijve ondervonden, zo rond 17.30 op zaterdag...). De grootste attractie is de trip die je kan doen naar Fraser Island. Anyway, eerst over ons hostel. Het was een mooi hostel, met een mooie tuin vol bomen en tropische planten enzo. Onze kamer had geen airconditioning, met als gevolg dat we de deur hebben opengelaten tijdens de dag. Logisch maar zeer vervelend gevolg: mugge- en andere beten. D: Ik stond echt vol! Vooral mijn linkerbeen, voor een of andere reden. It was hell.
Nu, ondertussen heb ik me een betere bugrepelent aangeschaft, en een spuitbus met aloë vera, dat verzachtend werkt. Ze houden hier nogal van hun aloë vera.
Anyway, ons doel in Hervey Bay was dus Fraser Island bezoeken. De trip hadden we al geboekt in Rockhampton en we keken er beiden naar uit. De bus pikte ons op in de ochtend – gelukkig niet te vroeg – en zette ons af aan de ferry terminal. Onze bus die we nodig hadden op Fraser zag er een beetje anders uit dan een normale bus. Omdat Fraser regenwoud + zand is, zijn de wegen niet altijd ideaal! Onze transport was hier gelukkig aan aangepast. Ik moet wel toegeven dat ik me even wagenziek heb gevoeld na een wel heel wilde rit door het regenwoud.
Naast de 'wegen' door het regenwoud, reden we ook op het strand! Je moet er voorzichtig zijn wanneer je uitstapt, want er komen four-wheel drives en bussen van alle kanten.
De eerste attractie die we hebben gezien op Fraser Island was het Mahogany ship wreck. Dat is een schip die eerst werd gebruikt als cruiseship, zo een +100 jaar geleden ofzo. Daarna – toen andere schepen groter, mooier en sneller waren – werd het gebruikt als hospitaalschip. Daarna was er niets meer mee aan te vangen, en hebben ze het schip verkocht aan Japanners die van plan waren de delen van het schip te verkopen. De metalen delen, dus. In het vervoeren van het schip kwamen ze in problemen en het schip is aangespoeld op Fraser Island. De Japanners beslisten dat het schip niet genoeg zou opbrengen om de kosten te betalen voor het vervoeren ervan, nu het aangespoeld was en de motor het had begeven. Uiteindelijk werden alle delen die iets konden opbrengen (deurknoppen en andere metalen...dingen) verwijderd van het schip en nu ligt het nog altijd op Fraser Island...
Ik vond het wel cool! Foto's: zie Facebook en Picasa. Ik post de Picasa link aan het eind van deze blogpost.
Na Fraser gingen we op weg naar de Pinacles. Het zou om multicoloured zand gaan enzo, en ik was wel benieuwd. De buschauffeurs stelden het heel magisch voor. Beetje teleurstellend toen Lindsey en ik beseften dat de kleuren vooral geel en een klein beetje oranje waren... niet zoooo spectaculair, dus.
Speaking of spectacular. Ik denk dat het daarna was dat Lindsey voorstelde om ons te trakteren op een scenic flight over het eiland. Dat was mijn verjaardagscadeau. :) (no panic, it was in May) It was awesome! In tegenstelling tot een groot vliegtuig, besef je nie eens dat je plots in de lucht hangt. Ik heb even gedacht "Shit nu zitten we wel heel hoog!" maar dat ging snel weer over en ik heb er echt van kunnen genieten. We vlogen langs het water en de kust, over het schip, en over het eiland waar we de zandduinen konden zien en de verschillende zoetwatermeren.
Fraser is trouwens het grootste zandeiland ter wereld. Het regenwoud op Fraser is het enige ter wereld dat groeit op zand. En het ecosysteem dat leidt tot het ontstaan van meren en kreken enzo is best wel fascinerend! Ik zou het allemaal uitleggen, maar ik weet nie of ik het juist zou doen. :P
Na de vlucht over het eiland zette de piloot ons af op de volgende bestemming, waar de bus ondertussen al aangekomen was: Eli Creek. Dat was wel leuk, we zijn er nie lang gebleven. Het water was helder, en koud! Maar twas wel een mooi plekje.
We zijn daarna naar Fraser Central Station geweest, middenin het regenwoud, waar er vroeger een heel klein dorpje was. Er was daar veel werk ivm hout. Bomen kappen, hout vervoeren, that sort of thing.
Regenwouden blijven toch imponeren.
Anyway, na een korte uitleg over het dorp en een aantal bomen en planten gingen we eindelijk op weg naar Lake McKenzie. Jammergenoeg werd het tegen de middag bewolkt. Dus ook voor ons zwemuurtje in Lake McKenzie. Wat zowat de icing on the cake had moeten zijn was maar half zo enjoyable, vond ik persoonlijk, want het was niet zo warm. Het water daar bevat trouwens speciale mineralen, die de huid zouden moeten verjongen. Kheb er zelf niet veel van gemerkt, maar ik heb er dan ook nie meer dan 10 minuten in gebleven... Het water heeft een speciale kleur. Heel helder, maar met een groene schijn. Ik had het graag gezien in vol zonlicht, but it wasn't meant to be.
Dat was het einde van onze Fraser trip. We gingen weer de bus op, richting de ferry. Voor die aankwam begon het te regenen, en maakten we kennis met zandvliegen. Yaaay. Maar we hebben daar ook onze eerste wilde slang gezien. :D Twas een python, niet zo gevaarlijk dus. (maar khad nu ook nie meteen de neiging om hem aan te raken ofzo, brrr).
Van Hervey Bay namen we onze laatste bus voor een tijdje, naar Brisbane! Het hostel waar we in verbleven (Somewhere To Stay) gaf ons weer een kamer zonder airco. Dus we moesten het met ventilatoren stellen. Gelukkig bleek het wel mee te vallen, van warmte. De geur in de kamer was iets anders. Dat komt ervan als je in een kamer zit met 8. :P
Brisbane was nice! Het deed me denken aan Melbourne, het is ook een grote stad, met enorm veel winkels en coffeeshops everywhere. Het was zeer warm in Brisbane, en opnieuw heel humid. Onze eerste uitstap was naar de Botanic Gardens, waar we weer enorm veel pics van bomen en planten hebben genomen. Persoonlijk vond ik de Botanic Garden in Adelaide mooier, en Lindsey gaat akkoord, but it was still nice.
We zijn ook naar Mt Coot-tha geweest, dat ons een uitzicht bood op Brisbane. Lindsey en ik zijn met de bus geweest, het was 4.6 dollar heen, en de buschauffeur verzekerde ons ervan dat er een geldautomaat zou zijn zodat we nog terug konden keren.
Niet dus. Lindsey en ik hadden allebei weinig cash bij, we raken er zo aan gewend dat je bijna overal met een kaart kan betalen, en we hadden maar een paar minuten om onze bus te halen dus zijn we niet langs geweest bij de bank op voorhand. We hebben al ons kleingeld bij elkaar moeten leggen, en dan hebben de dames van het café daar 1,8 dollar gedoneerd, zodat we niet te voet terug moesten...
Ondertussen heeft Lindsey nu altijd een emergency 20 dollar note bij. Kzou dat eigenlijk zelf ook moeten doen.
Anyway, all's well that ends well. Ofzo.
In Brisbane is het beginnen regenen. Ik denk dat het onze laatste dag was? Ons plan om naar Southbank te gaan leek in het water te vallen. Ha. ha. We zijn toch geweest, in de regen, om het toch gezien te hebben. De lagoon daar zag er echt mooi uit. Maar niet warm genoeg voor ons om er in de regen in te zwemmen. Jammer. Nu, moesten we meer tijd hebben gehad zou het toch waarschijnlijk in de regen geweest zijn. Het weer is namelijk niet echt verbeterd.
Anyway, naast dingen bezoeken zijn we ook naar de Queensland State Library geweest, waar ze free wifi hebben, en waar ik ook een hele hoop foto's heb kunnen uploaden, yay! En we zijn ook gaan shoppen. Voor mij was het windowshoppen, want kleren kopen zit niet meer in mijn budget. :(
In Brisbane hebben we een Jucy Van gehuurd! Het plan was om 10 dagen rond te rijden en alle kleine stops aan te doen die we met de bus zijn gepasseerd. We vertrokken uit Brisbane, en onze eerste stop was Noosa. Onderweg naar Noosa zijn we even een kijkje gaan nemen in Mooloolaba en Maroochydore. Deze laatste heeft een heel mooi strand (waar ik een van mijn sokken ben kwijtgespeeld, en nu hoop ik dat er geen zeeschildpad hem per ongeluk opeet en ziek wordt) en in Mooloolaba is er een aquarium (Underwater World). Ik denk dat we qua aquariums wel genoeg hebben gedaan.
Noosa is wel cool. Het strand deed ons een beetje denken aan België, in de zin dat het druk was! En er was muziek en mensen speelden beach volleybal. We zijn ook zo slim geweest om allebei onze bikini's te vergeten, en dus hebben we niet kunnen zwemmen enzo, omdat we te lui waren om terug te wandelen naar ons hostel (waar de auto stond geparkeerd).
En toen we verder gingen naar Rainbow Beach... bleek dat de weersvoorspelling 'regen, regen en nog eens regen' was. Niet de officiële termen, maar daar komt het toch op neer. Regen in Rainbow Beach was mottig, omdat de ondergrond zand was, en we waren op onze teensletsen en onze voeten waren vuil en dan moesten we zo de auto in. Het hield niet op, we konden niets doen dan in de van blijven. Ja, dat Noosa luiheidsgevoel en de beslissing om niet te zwemmen hebben we ons al beklaagd. :)
In Rainbow Beach werkt Johanna, die de eerste twee weken werkte in de keuken in Chillagoe. Zij en Desi werden ontslagen ongeveer halverwege mijn verblijf daar. Niet omdat ze iets verkeerd deden, maar de vrouw die de baas verving in de bar, kon hen blijkbaar persoonlijk ineens niet meer uitstaan. Nogal een vreemde situatie. Anyway! Dus we hebben wat kunnen bijpraten met Jojo, en dat was wel fijn. :)
Intussen heeft ze de campervan kunnen inspecteren en kwam tot de conclusie 'hoe zullen we dat doen met 4?!' want de auto zal zelfde grootte zijn, er is enkel een stuk extra op het dak dat dienst zal doen als tweede dubbelbed (het eerste is in de auto, obviously). Maar we komen er wel uit!
Op een dag in Rainbow Beach, wanneer de regen even leek op te houden, zijn we toch op het strand geraakt samen met Jo, en hebben een wandeling gemaakt. Lindsey voelde zich niet zo goed, dus ging zij terug naar de auto. Samen met Johanna ben ik een kijkje gaan nemen naar de spectaculaire duinen. Het zand zou er daar mooi gekleurd zijn, door allerhande mineralen die in het zand terecht komen enzo. Nu, we zijn tot aan de duinen geraakt, en hebben dan beslist om niet verder te gaan, aangezien de wind zo hard blies dat het zand-met-mineralen pijn deed. En ik kon toch geen foto's trekken me al dat rondvliegend zand. Dus hebben we daar gezeten tot het ons toch iets te koud werd.
Jammer dat we niet meer van Rainbow Beach gezien hebben. Of toch niet zoals het moet. Met zon en geen regen enzo. But it is the wet season, after all.
Wat we wel nog gedaan hebben, ondanks het weer, is ons bezoekje aan Tin Can Bay. In Tin Can Bay, ergens in de jaren '50 dacht ik, is er ooit een dolfijn aangespoeld. Na een of ander gevecht, was hij verwond en had nood aan zorg en de locals van Tin Can Bay verzorgden de dolfijn tot hij weer in staat was voor zichzelf te zorgen. 'Old Scarry' (was his name, lol) kwam af en toe terug voor een gratis maaltijd enzo. Ever since then zijn er af en toe dolfijnen die zich wagen in de baai. Het is aangeleerd gedrag, de baai is moeilijk te bereiken enzo, en dolfijnen komen er normaal niet.
Nu is dat een toeristische trekpleister. Je kan namelijk – als ze komen opdagen natuurlijk – de wilde dolfijnen voeden. Basically krijg je een emmertje (je moet er wel voor betalen natuurlijk) met twee vissen en dan mag je om de beurt een dolfijn eten geven. OK, het is idd een toeristisch gedoe, maar ik vond het wel cool om te kunnen doen. Kheb nog nooit een dolfijn van zo dicht bij gezien. :D De dolfijnen die bij ons kwamen opdagen was Mystique (mannelijk dominante dolfijn) en Patch (vrouwtje). We hebben ze allebei kunnen voeden, want toen ik mijn emmertje terugbracht zei de dame die de vis verkocht 'Would you like to go again?' en toen kreeg ik een tweede emmertje gratis, score! Dan hebben Lindsey en ik de vis verdeeld.
De dolfijnen krijgen maar een bepaalde hoeveelheid eten van de toeristen, by the way. Om te voorkomen dat ze het jagen verleren.
Doordat het weer zo slecht was en er geen kans op verbetering was volgens het weerbericht hebben we beslist ons niet te wagen aan 1770 (of Agnus Water) aangezien er daar niet veel te doen is behalve naar het strand gaan en te surfen. En daar is er weinig aan als het zo regent. Besides, de weg was ook niet al te makkelijk en we hadden weinig zin in surprise floods! Jammer, want in Agnus doen ze surflessen voor vrij weinig geld. Ach ja, such is life.
We zijn dan maar even op onze stappen teruggekeerd en zijn naar Mooloolaba geweest. (I know, de namen voor sommige steden of dorpen ofzo zijn best wel grappig). Het strand daar is echt mooi en we hebben ons daar goed geamuseerd. En als het regende (which it did) konden we tenminste terecht in de common room van ons hostel, waar we tv konden kijken, of onze laptops opladen, enzo. Plus de wifi was ook niet peperduur, which was nice. De parking bestond ook niet uit zand (zoals Rainbow Beach), dus het was all in all less miserable than it could have been.
Naast het aquarium bezoeken, zijn er niet zo veel activiteiten in Mooloolaba die doenbaar zijn in slecht weer. We zijn een kijkje gaan nemen in het shoppingcenter, zijn naar de zee geweest, zijn een dagje in het hostel gebleven om de was te doen en te lezen... It was really nice. Wat ook meteen leuk was aan het hostel is dat Finding Nemo net begon toen we daar toekwamen. Score! Door al dat gesnorkel en de aquariums die we hebben bezocht hadden we echt zin om die te bekijken. En we hebben allebei ons external hard discs bij en een heleboel dvds. But not Finding Nemo. Problem solved! :D
De dag daarna hebben we In Bruges bekeken. Allebei voor de eerste keer. Dat had wel iets raars, zo al die voor ons bekende plaatsen te zien op een groot tv scherm zo ergens in the middle of Australia. :)
Na ons verblijf in Mooloolaba werd het tijd de auto terug in te leveren in Brisbane, en een paar uur later zaten we al op de bus van Brisbane naar Surfers Paradise. Waar ik vreemd genoeg geen foto's van heb, merk ik nu.
Surfers is wel ok. Tis een beetje een party-stad. Je wordt er dan (alé, wij toch) om de haverklap aangesproken door mensen die je iets willen verkopen. Zoals slechts 120 dollar voor uit te gaan maandag, dinsdag en woensdag, naar 4 verschillende clubs!
Ja, nee bedankt. Ze hadden ook zo'n systeem à la 'je krijgt een groene sticker als je single bent', vond ik wel grappig.
Anyhow, ons hostel bood ons een nachtje uit en bezoek aan 4 verschillende clubs, plus free drinks aan voor 30 dollar. We hebben ook een free beachtowel and lei, dus zijn we daar maar voor gegaan. :D Want wie heeft er nu geen bloemenkrans nodig, right?
In ons hostel kwamen we tot de vaststelling dat Jose (short for Josephine) – het meisje dat ik in Chillagoe verving – daar ook verbleef! Zij ging dan ook mee op de big night out.
Het was eens leuk ons te kunnen opdutten etc, want leven in een auto en/of hostels resulteert al gauw in shorts en topjes iedere dag. De clubs waren wel ok. I really liked the first and second one. Vanaf de derde begon de muziek zo op elkaar te lijken, en dat niet op een goede manier. Toch niet voor mij, everyone else seemed to be into it. Of toch de meesten. Pluspunt van de avond was dat we in alle vier de clubs een gratis drankje kregen, dus daar heb ik nie veel geld aan uitgegeven. Lindsey, Jose en ik hielden het na een tijdje voor bekeken en skipten de partybus om te wandelen naar het hostel.
It was a good night, en ben blij dat ik nog eens heb kunnen geweest gaan dansen. Ik denk dat Lindsey er ook van genoten heeft.
Dat met Jose is best wel grappig. Soms komen we mekaar gewoon tegen in het op en afstappen van de greyhound bus. 't Is al twee keer gebeurt dat we mekaar zo tegenkomen, wij komen ergens toe, en dan stapt zij op de bus om verder te trekken. :)
Dat was het zo een beetje voor Surfers Paradise, denk ik.
Daarna kwam Byron Bay. Ons hostel lag 2 minuten van het strand, en de weg naar het stad werd zo al heel wat aangenamer. We konden namelijk gewoon langs het water lopen en dan kwamen we vanzelf uit op 't stad.
Veel is er niet te doen, eigenlijk. We zijn naar de zee geweest (kind of a recurring theme, really :P). Verder zijn we gaan 'shoppen' (more like dragging ourselves away from shoe stores and jewelry stalls without buying anything). Kheb wel een aantal souvenirs gekocht. Yay! We zijn tegen de avond ook naar een art & crafts marktje geweest, waar de sfeer wel iets bijzonders had. Of misschien waren wij gewoon in een bijzonder humeur ofzo. Een kerel speelde didgeridoo en gitaar, en hij deed het goed! We hebben even kunnen genieten van de avondzon warm op onze rug, en zelfgemaakte icetea van een van de kraampjes. Sometimes life ain't so bad for us. Waarmee ik bedoel, eigenlijk hebben we veel geluk dat we dit kunnen en mogen doen.
Voor de rest hebben we vooral onze roommates vervloekt op regelmatige basis. Twaren Duitse meisjes (nie dat er iets mis is met Duitse meisjes he, we weten dat er leuke Duitsers bestaan, maar deze in kwestie waren de niet zo leuke Duitsers). Anyway, dat ze uitgaan en laat thuiskomen heb ik niets op tegen.
Maar tis nu toch nie zo moeilijk om dan stil binnen te komen, in bed te kruipen en te slapen. In plaats daarvan moesten ze nog vanalles doen blijkbaar om 5 uur 's nachts en konden ze dat ook nie zonder luidop babbelen. En dan kan je wel zeggen dat ze moeten stil zijn, maar tegelijkertijd ben je toch weer wakker. Zucht.
Weinig slaap heeft niet bepaald een positief effect op mijn humeur.
Onze volgende stop was Port Macquarie. We kwamen daar toe om 19.00, dus de eerste dag hebben we nie zo veel gedaan. Except, we went and had awesome pancakes. Ikke met bosbessen en maple syrup, Lindsey de chocolate chip pancakes. :D De tweede dag zijn we Port Macquarie wat gaan verkennen. Het is wel een leuk stadje vond ik. Theeft wel iets charmants, en het is nie al te toeristisch. Kbedoel, der zijn nie zoveel backpackers enzo, which was a nice change.
Langs het water zijn er rotsen, en die rotsen kan je/mag je beschilderen. Aangezien het de week van Music For Life van Studio Brussel was, wilden we daar iets mee doen. Maar in heel Port Macquarie was er geen verf te vinden. Toch nie op walking distance. Ugh. Dus dat is nie zo goed gelukt. Theeft ook veel geregend. Tis wel cool om te zien! Sommige mensen zetten gewoon hun naam en datum. Maar anderen maken er echt een kunstwerk van! We hebben foto's getrokken, so check those out later.
En nu zitten we in Newcastle. Ons laatste hostel, onze laatste stop voor Sydney. Het hostel is een beetje blah. OK, there is free wifi, dus das leuk, maar de keuken is superklein en nie echt afgestemd op het feit dat dit een hostel is voor backpackers. Tis jammer dat ons laatste hostel een teleurstelling is in vergelijking met de andere 14 waar we verbleven de afgelopen maanden (Lindsey heeft het gisteren geteld, lol).
We hebben Kerst gevierd hier. Veel speciaals was het niet, maar we hebben een gratis 'kerstdiner' gekregen in de bar beneden, bestaande uit sla, koolsla, worst, broodjes, zuurkool (maar nie zo lekker als thuis), ham en scampi's. Deze laatste was wat vreemd, ik bedoel, 't paste nie echt bij de rest, lol. Anyway, we hebben wat gekletst met Zweedse jongens, die allemaal veel slimmer zijn dan mij. Daarna hebben we ons geïnstalleerd op Lindsey's bed en hebben we naar The Sound Of Music gekeken. We hadden geluk dat de andere twee bedden leeg waren, dus niemand die klaagde over het geluid.
We hebben ook zo'n historische wandeling gemaakt door Newcastle. Best wel leuk, we hebben zo ook iets bijgeleerd, en het wandelen langs het water, dat wordt ik nog altijd niet beu...
Gisterennacht was het hier niet te doen van geluid. De bar beneden had een student night en de bass was enorm luid. We zijn dan ook nie vroeg gaan slapen. We moesten er jammergenoeg om 7.15 op! Want vandaag zijn we op winetour geweest...
The Hunter Valley is een van de oudste wijnstreken in Australië. We zijn naar drie wijngaarden geweest, en hebben bij alledrie een paar wijnsoorten geproefd. Yummmm wine. We hebben ook kunnen proeven van olijven, olijfolie en balsamico enzo... zucht, dat mis ik wel. En kaas. De kaas hier is wel ok, maar de kaas thuis is beter. :)
Anyway.
Onze verdere plannen zijn dus Oudejaar in Sydney, dan hangen we nog wat rond in Sydney en gaan we verder zuidwaarts, doen we Canberra aan, gaan we naar Melbourne en vandaar doen we de Great Ocean Road. Bij terugkeer naar Melbourne (12 januari) leveren we de campervan daar in, en mogen we een weekje blijven slapen bij een excollega van Lindsey, Allison. Die woont trouwens maar op een paar huizen van ons sharehouse! Daarna verblijven we een weekje bij een couchsurfing host. De 19de januari gaan we naar de Australian Open, en op de 25ste gaan we naar de kwartfinales. Daarna verblijven we hoogstwaarschijnlijk weer bij Steve en Maggie, die ons voorgesteld hebben om daar te blijven tot we weer vertrekken, zodat Steve ons kan voeren naar de vlieghaven!
Ik wou jullie nog dit artikel geven: An Outback Barmaid. Het is een artikel over een van de meisjes die heeft gewerkt waar ik heb gewerkt in Chillagoe. I thought it would be fun to read.
En link naar mijn fotoalbum: Picasa.
Enjoy! Al mijn foto's staan ook op facebook, als je dat liever hebt. :)
En voor de geïnteresseerden heb ik ook nog deze blogpost (click me) over aborigines.
Zo, ik laat jullie. Tot de volgende!
xoxo
Emmy
PS: Ik hoop dat jullie allemaal een fijne Kerst achter de rug hebben. En dan wens ik jullie allemaal ook een fantastisch 2012. Keep it safe, and enjoy.
Hier zijn we weer...
Het werd eens tijd voor een nieuwe update.
Als ik het goed heb, heeft Lindsey jullie up to date gebracht tot en met Airlie Beach/The Whitsundays.
Ok, dan begin ik met Rockhampton. Eigenlijk is er niet zo veel te vertellen over Rockhampton. Er is niet zo veel te doen. Het is een redelijk business gerichte stad, er is wel een winkelcentrum enzo, maar voor de rest had ik de indruk dat er meer zakenmensen rondlopen. Het was toch een stop waard! Op woensdag zijn we namelijk gaan kijken naar een rodeo. :D De rodeo-avond was een oefeningavond voor de leeftijdscategorie 3 tot 12.
Ja, 3.
Moest er iemand mijn kleine neefjes maar in de buurt van een stier brengen, zou ik hen voor zot verklaren. Maar hier beginnen ze er dus vroeg aan. 't Was wel cool! De kleintjes blijven er niet zo lang op, op die stieren, maar de oudere konden wel hun mannetje staan. En de kleintjes waren soms helemaal uitgedost als minicowboys. So cute. We hebben voor de rodeo ook steak gegeten, een van de beste tot nu toe!
Het was enooorrrm warm in Rockhampton, en heel humid. We hadden geluk dat we airco in onze kamer hadden. Niet iets vanzelfsprekends, jammergenoeg. We hebben daarna in genoeg hostels gezeten zonder airconditioning en soms zelf geen ventilator. D:
In Rockhampton stapten we op onze volgende bus, richting Hervey Bay.
Hervey Bay is redelijk klein. Opnieuw, er is niet veel te doen. De supermarkt is een half uur wandelen (en ze sluiten om 17.00 op zaterdag, heb ik aan den lijve ondervonden, zo rond 17.30 op zaterdag...). De grootste attractie is de trip die je kan doen naar Fraser Island. Anyway, eerst over ons hostel. Het was een mooi hostel, met een mooie tuin vol bomen en tropische planten enzo. Onze kamer had geen airconditioning, met als gevolg dat we de deur hebben opengelaten tijdens de dag. Logisch maar zeer vervelend gevolg: mugge- en andere beten. D: Ik stond echt vol! Vooral mijn linkerbeen, voor een of andere reden. It was hell.
Nu, ondertussen heb ik me een betere bugrepelent aangeschaft, en een spuitbus met aloë vera, dat verzachtend werkt. Ze houden hier nogal van hun aloë vera.
Anyway, ons doel in Hervey Bay was dus Fraser Island bezoeken. De trip hadden we al geboekt in Rockhampton en we keken er beiden naar uit. De bus pikte ons op in de ochtend – gelukkig niet te vroeg – en zette ons af aan de ferry terminal. Onze bus die we nodig hadden op Fraser zag er een beetje anders uit dan een normale bus. Omdat Fraser regenwoud + zand is, zijn de wegen niet altijd ideaal! Onze transport was hier gelukkig aan aangepast. Ik moet wel toegeven dat ik me even wagenziek heb gevoeld na een wel heel wilde rit door het regenwoud.
Naast de 'wegen' door het regenwoud, reden we ook op het strand! Je moet er voorzichtig zijn wanneer je uitstapt, want er komen four-wheel drives en bussen van alle kanten.
De eerste attractie die we hebben gezien op Fraser Island was het Mahogany ship wreck. Dat is een schip die eerst werd gebruikt als cruiseship, zo een +100 jaar geleden ofzo. Daarna – toen andere schepen groter, mooier en sneller waren – werd het gebruikt als hospitaalschip. Daarna was er niets meer mee aan te vangen, en hebben ze het schip verkocht aan Japanners die van plan waren de delen van het schip te verkopen. De metalen delen, dus. In het vervoeren van het schip kwamen ze in problemen en het schip is aangespoeld op Fraser Island. De Japanners beslisten dat het schip niet genoeg zou opbrengen om de kosten te betalen voor het vervoeren ervan, nu het aangespoeld was en de motor het had begeven. Uiteindelijk werden alle delen die iets konden opbrengen (deurknoppen en andere metalen...dingen) verwijderd van het schip en nu ligt het nog altijd op Fraser Island...
Ik vond het wel cool! Foto's: zie Facebook en Picasa. Ik post de Picasa link aan het eind van deze blogpost.
Na Fraser gingen we op weg naar de Pinacles. Het zou om multicoloured zand gaan enzo, en ik was wel benieuwd. De buschauffeurs stelden het heel magisch voor. Beetje teleurstellend toen Lindsey en ik beseften dat de kleuren vooral geel en een klein beetje oranje waren... niet zoooo spectaculair, dus.
Speaking of spectacular. Ik denk dat het daarna was dat Lindsey voorstelde om ons te trakteren op een scenic flight over het eiland. Dat was mijn verjaardagscadeau. :) (no panic, it was in May) It was awesome! In tegenstelling tot een groot vliegtuig, besef je nie eens dat je plots in de lucht hangt. Ik heb even gedacht "Shit nu zitten we wel heel hoog!" maar dat ging snel weer over en ik heb er echt van kunnen genieten. We vlogen langs het water en de kust, over het schip, en over het eiland waar we de zandduinen konden zien en de verschillende zoetwatermeren.
Fraser is trouwens het grootste zandeiland ter wereld. Het regenwoud op Fraser is het enige ter wereld dat groeit op zand. En het ecosysteem dat leidt tot het ontstaan van meren en kreken enzo is best wel fascinerend! Ik zou het allemaal uitleggen, maar ik weet nie of ik het juist zou doen. :P
Na de vlucht over het eiland zette de piloot ons af op de volgende bestemming, waar de bus ondertussen al aangekomen was: Eli Creek. Dat was wel leuk, we zijn er nie lang gebleven. Het water was helder, en koud! Maar twas wel een mooi plekje.
We zijn daarna naar Fraser Central Station geweest, middenin het regenwoud, waar er vroeger een heel klein dorpje was. Er was daar veel werk ivm hout. Bomen kappen, hout vervoeren, that sort of thing.
Regenwouden blijven toch imponeren.
Anyway, na een korte uitleg over het dorp en een aantal bomen en planten gingen we eindelijk op weg naar Lake McKenzie. Jammergenoeg werd het tegen de middag bewolkt. Dus ook voor ons zwemuurtje in Lake McKenzie. Wat zowat de icing on the cake had moeten zijn was maar half zo enjoyable, vond ik persoonlijk, want het was niet zo warm. Het water daar bevat trouwens speciale mineralen, die de huid zouden moeten verjongen. Kheb er zelf niet veel van gemerkt, maar ik heb er dan ook nie meer dan 10 minuten in gebleven... Het water heeft een speciale kleur. Heel helder, maar met een groene schijn. Ik had het graag gezien in vol zonlicht, but it wasn't meant to be.
Dat was het einde van onze Fraser trip. We gingen weer de bus op, richting de ferry. Voor die aankwam begon het te regenen, en maakten we kennis met zandvliegen. Yaaay. Maar we hebben daar ook onze eerste wilde slang gezien. :D Twas een python, niet zo gevaarlijk dus. (maar khad nu ook nie meteen de neiging om hem aan te raken ofzo, brrr).
Van Hervey Bay namen we onze laatste bus voor een tijdje, naar Brisbane! Het hostel waar we in verbleven (Somewhere To Stay) gaf ons weer een kamer zonder airco. Dus we moesten het met ventilatoren stellen. Gelukkig bleek het wel mee te vallen, van warmte. De geur in de kamer was iets anders. Dat komt ervan als je in een kamer zit met 8. :P
Brisbane was nice! Het deed me denken aan Melbourne, het is ook een grote stad, met enorm veel winkels en coffeeshops everywhere. Het was zeer warm in Brisbane, en opnieuw heel humid. Onze eerste uitstap was naar de Botanic Gardens, waar we weer enorm veel pics van bomen en planten hebben genomen. Persoonlijk vond ik de Botanic Garden in Adelaide mooier, en Lindsey gaat akkoord, but it was still nice.
We zijn ook naar Mt Coot-tha geweest, dat ons een uitzicht bood op Brisbane. Lindsey en ik zijn met de bus geweest, het was 4.6 dollar heen, en de buschauffeur verzekerde ons ervan dat er een geldautomaat zou zijn zodat we nog terug konden keren.
Niet dus. Lindsey en ik hadden allebei weinig cash bij, we raken er zo aan gewend dat je bijna overal met een kaart kan betalen, en we hadden maar een paar minuten om onze bus te halen dus zijn we niet langs geweest bij de bank op voorhand. We hebben al ons kleingeld bij elkaar moeten leggen, en dan hebben de dames van het café daar 1,8 dollar gedoneerd, zodat we niet te voet terug moesten...
Ondertussen heeft Lindsey nu altijd een emergency 20 dollar note bij. Kzou dat eigenlijk zelf ook moeten doen.
Anyway, all's well that ends well. Ofzo.
In Brisbane is het beginnen regenen. Ik denk dat het onze laatste dag was? Ons plan om naar Southbank te gaan leek in het water te vallen. Ha. ha. We zijn toch geweest, in de regen, om het toch gezien te hebben. De lagoon daar zag er echt mooi uit. Maar niet warm genoeg voor ons om er in de regen in te zwemmen. Jammer. Nu, moesten we meer tijd hebben gehad zou het toch waarschijnlijk in de regen geweest zijn. Het weer is namelijk niet echt verbeterd.
Anyway, naast dingen bezoeken zijn we ook naar de Queensland State Library geweest, waar ze free wifi hebben, en waar ik ook een hele hoop foto's heb kunnen uploaden, yay! En we zijn ook gaan shoppen. Voor mij was het windowshoppen, want kleren kopen zit niet meer in mijn budget. :(
In Brisbane hebben we een Jucy Van gehuurd! Het plan was om 10 dagen rond te rijden en alle kleine stops aan te doen die we met de bus zijn gepasseerd. We vertrokken uit Brisbane, en onze eerste stop was Noosa. Onderweg naar Noosa zijn we even een kijkje gaan nemen in Mooloolaba en Maroochydore. Deze laatste heeft een heel mooi strand (waar ik een van mijn sokken ben kwijtgespeeld, en nu hoop ik dat er geen zeeschildpad hem per ongeluk opeet en ziek wordt) en in Mooloolaba is er een aquarium (Underwater World). Ik denk dat we qua aquariums wel genoeg hebben gedaan.
Noosa is wel cool. Het strand deed ons een beetje denken aan België, in de zin dat het druk was! En er was muziek en mensen speelden beach volleybal. We zijn ook zo slim geweest om allebei onze bikini's te vergeten, en dus hebben we niet kunnen zwemmen enzo, omdat we te lui waren om terug te wandelen naar ons hostel (waar de auto stond geparkeerd).
En toen we verder gingen naar Rainbow Beach... bleek dat de weersvoorspelling 'regen, regen en nog eens regen' was. Niet de officiële termen, maar daar komt het toch op neer. Regen in Rainbow Beach was mottig, omdat de ondergrond zand was, en we waren op onze teensletsen en onze voeten waren vuil en dan moesten we zo de auto in. Het hield niet op, we konden niets doen dan in de van blijven. Ja, dat Noosa luiheidsgevoel en de beslissing om niet te zwemmen hebben we ons al beklaagd. :)
In Rainbow Beach werkt Johanna, die de eerste twee weken werkte in de keuken in Chillagoe. Zij en Desi werden ontslagen ongeveer halverwege mijn verblijf daar. Niet omdat ze iets verkeerd deden, maar de vrouw die de baas verving in de bar, kon hen blijkbaar persoonlijk ineens niet meer uitstaan. Nogal een vreemde situatie. Anyway! Dus we hebben wat kunnen bijpraten met Jojo, en dat was wel fijn. :)
Intussen heeft ze de campervan kunnen inspecteren en kwam tot de conclusie 'hoe zullen we dat doen met 4?!' want de auto zal zelfde grootte zijn, er is enkel een stuk extra op het dak dat dienst zal doen als tweede dubbelbed (het eerste is in de auto, obviously). Maar we komen er wel uit!
Op een dag in Rainbow Beach, wanneer de regen even leek op te houden, zijn we toch op het strand geraakt samen met Jo, en hebben een wandeling gemaakt. Lindsey voelde zich niet zo goed, dus ging zij terug naar de auto. Samen met Johanna ben ik een kijkje gaan nemen naar de spectaculaire duinen. Het zand zou er daar mooi gekleurd zijn, door allerhande mineralen die in het zand terecht komen enzo. Nu, we zijn tot aan de duinen geraakt, en hebben dan beslist om niet verder te gaan, aangezien de wind zo hard blies dat het zand-met-mineralen pijn deed. En ik kon toch geen foto's trekken me al dat rondvliegend zand. Dus hebben we daar gezeten tot het ons toch iets te koud werd.
Jammer dat we niet meer van Rainbow Beach gezien hebben. Of toch niet zoals het moet. Met zon en geen regen enzo. But it is the wet season, after all.
Wat we wel nog gedaan hebben, ondanks het weer, is ons bezoekje aan Tin Can Bay. In Tin Can Bay, ergens in de jaren '50 dacht ik, is er ooit een dolfijn aangespoeld. Na een of ander gevecht, was hij verwond en had nood aan zorg en de locals van Tin Can Bay verzorgden de dolfijn tot hij weer in staat was voor zichzelf te zorgen. 'Old Scarry' (was his name, lol) kwam af en toe terug voor een gratis maaltijd enzo. Ever since then zijn er af en toe dolfijnen die zich wagen in de baai. Het is aangeleerd gedrag, de baai is moeilijk te bereiken enzo, en dolfijnen komen er normaal niet.
Nu is dat een toeristische trekpleister. Je kan namelijk – als ze komen opdagen natuurlijk – de wilde dolfijnen voeden. Basically krijg je een emmertje (je moet er wel voor betalen natuurlijk) met twee vissen en dan mag je om de beurt een dolfijn eten geven. OK, het is idd een toeristisch gedoe, maar ik vond het wel cool om te kunnen doen. Kheb nog nooit een dolfijn van zo dicht bij gezien. :D De dolfijnen die bij ons kwamen opdagen was Mystique (mannelijk dominante dolfijn) en Patch (vrouwtje). We hebben ze allebei kunnen voeden, want toen ik mijn emmertje terugbracht zei de dame die de vis verkocht 'Would you like to go again?' en toen kreeg ik een tweede emmertje gratis, score! Dan hebben Lindsey en ik de vis verdeeld.
De dolfijnen krijgen maar een bepaalde hoeveelheid eten van de toeristen, by the way. Om te voorkomen dat ze het jagen verleren.
Doordat het weer zo slecht was en er geen kans op verbetering was volgens het weerbericht hebben we beslist ons niet te wagen aan 1770 (of Agnus Water) aangezien er daar niet veel te doen is behalve naar het strand gaan en te surfen. En daar is er weinig aan als het zo regent. Besides, de weg was ook niet al te makkelijk en we hadden weinig zin in surprise floods! Jammer, want in Agnus doen ze surflessen voor vrij weinig geld. Ach ja, such is life.
We zijn dan maar even op onze stappen teruggekeerd en zijn naar Mooloolaba geweest. (I know, de namen voor sommige steden of dorpen ofzo zijn best wel grappig). Het strand daar is echt mooi en we hebben ons daar goed geamuseerd. En als het regende (which it did) konden we tenminste terecht in de common room van ons hostel, waar we tv konden kijken, of onze laptops opladen, enzo. Plus de wifi was ook niet peperduur, which was nice. De parking bestond ook niet uit zand (zoals Rainbow Beach), dus het was all in all less miserable than it could have been.
Naast het aquarium bezoeken, zijn er niet zo veel activiteiten in Mooloolaba die doenbaar zijn in slecht weer. We zijn een kijkje gaan nemen in het shoppingcenter, zijn naar de zee geweest, zijn een dagje in het hostel gebleven om de was te doen en te lezen... It was really nice. Wat ook meteen leuk was aan het hostel is dat Finding Nemo net begon toen we daar toekwamen. Score! Door al dat gesnorkel en de aquariums die we hebben bezocht hadden we echt zin om die te bekijken. En we hebben allebei ons external hard discs bij en een heleboel dvds. But not Finding Nemo. Problem solved! :D
De dag daarna hebben we In Bruges bekeken. Allebei voor de eerste keer. Dat had wel iets raars, zo al die voor ons bekende plaatsen te zien op een groot tv scherm zo ergens in the middle of Australia. :)
Na ons verblijf in Mooloolaba werd het tijd de auto terug in te leveren in Brisbane, en een paar uur later zaten we al op de bus van Brisbane naar Surfers Paradise. Waar ik vreemd genoeg geen foto's van heb, merk ik nu.
Surfers is wel ok. Tis een beetje een party-stad. Je wordt er dan (alé, wij toch) om de haverklap aangesproken door mensen die je iets willen verkopen. Zoals slechts 120 dollar voor uit te gaan maandag, dinsdag en woensdag, naar 4 verschillende clubs!
Ja, nee bedankt. Ze hadden ook zo'n systeem à la 'je krijgt een groene sticker als je single bent', vond ik wel grappig.
Anyhow, ons hostel bood ons een nachtje uit en bezoek aan 4 verschillende clubs, plus free drinks aan voor 30 dollar. We hebben ook een free beachtowel and lei, dus zijn we daar maar voor gegaan. :D Want wie heeft er nu geen bloemenkrans nodig, right?
In ons hostel kwamen we tot de vaststelling dat Jose (short for Josephine) – het meisje dat ik in Chillagoe verving – daar ook verbleef! Zij ging dan ook mee op de big night out.
Het was eens leuk ons te kunnen opdutten etc, want leven in een auto en/of hostels resulteert al gauw in shorts en topjes iedere dag. De clubs waren wel ok. I really liked the first and second one. Vanaf de derde begon de muziek zo op elkaar te lijken, en dat niet op een goede manier. Toch niet voor mij, everyone else seemed to be into it. Of toch de meesten. Pluspunt van de avond was dat we in alle vier de clubs een gratis drankje kregen, dus daar heb ik nie veel geld aan uitgegeven. Lindsey, Jose en ik hielden het na een tijdje voor bekeken en skipten de partybus om te wandelen naar het hostel.
It was a good night, en ben blij dat ik nog eens heb kunnen geweest gaan dansen. Ik denk dat Lindsey er ook van genoten heeft.
Dat met Jose is best wel grappig. Soms komen we mekaar gewoon tegen in het op en afstappen van de greyhound bus. 't Is al twee keer gebeurt dat we mekaar zo tegenkomen, wij komen ergens toe, en dan stapt zij op de bus om verder te trekken. :)
Dat was het zo een beetje voor Surfers Paradise, denk ik.
Daarna kwam Byron Bay. Ons hostel lag 2 minuten van het strand, en de weg naar het stad werd zo al heel wat aangenamer. We konden namelijk gewoon langs het water lopen en dan kwamen we vanzelf uit op 't stad.
Veel is er niet te doen, eigenlijk. We zijn naar de zee geweest (kind of a recurring theme, really :P). Verder zijn we gaan 'shoppen' (more like dragging ourselves away from shoe stores and jewelry stalls without buying anything). Kheb wel een aantal souvenirs gekocht. Yay! We zijn tegen de avond ook naar een art & crafts marktje geweest, waar de sfeer wel iets bijzonders had. Of misschien waren wij gewoon in een bijzonder humeur ofzo. Een kerel speelde didgeridoo en gitaar, en hij deed het goed! We hebben even kunnen genieten van de avondzon warm op onze rug, en zelfgemaakte icetea van een van de kraampjes. Sometimes life ain't so bad for us. Waarmee ik bedoel, eigenlijk hebben we veel geluk dat we dit kunnen en mogen doen.
Voor de rest hebben we vooral onze roommates vervloekt op regelmatige basis. Twaren Duitse meisjes (nie dat er iets mis is met Duitse meisjes he, we weten dat er leuke Duitsers bestaan, maar deze in kwestie waren de niet zo leuke Duitsers). Anyway, dat ze uitgaan en laat thuiskomen heb ik niets op tegen.
Maar tis nu toch nie zo moeilijk om dan stil binnen te komen, in bed te kruipen en te slapen. In plaats daarvan moesten ze nog vanalles doen blijkbaar om 5 uur 's nachts en konden ze dat ook nie zonder luidop babbelen. En dan kan je wel zeggen dat ze moeten stil zijn, maar tegelijkertijd ben je toch weer wakker. Zucht.
Weinig slaap heeft niet bepaald een positief effect op mijn humeur.
Onze volgende stop was Port Macquarie. We kwamen daar toe om 19.00, dus de eerste dag hebben we nie zo veel gedaan. Except, we went and had awesome pancakes. Ikke met bosbessen en maple syrup, Lindsey de chocolate chip pancakes. :D De tweede dag zijn we Port Macquarie wat gaan verkennen. Het is wel een leuk stadje vond ik. Theeft wel iets charmants, en het is nie al te toeristisch. Kbedoel, der zijn nie zoveel backpackers enzo, which was a nice change.
Langs het water zijn er rotsen, en die rotsen kan je/mag je beschilderen. Aangezien het de week van Music For Life van Studio Brussel was, wilden we daar iets mee doen. Maar in heel Port Macquarie was er geen verf te vinden. Toch nie op walking distance. Ugh. Dus dat is nie zo goed gelukt. Theeft ook veel geregend. Tis wel cool om te zien! Sommige mensen zetten gewoon hun naam en datum. Maar anderen maken er echt een kunstwerk van! We hebben foto's getrokken, so check those out later.
En nu zitten we in Newcastle. Ons laatste hostel, onze laatste stop voor Sydney. Het hostel is een beetje blah. OK, there is free wifi, dus das leuk, maar de keuken is superklein en nie echt afgestemd op het feit dat dit een hostel is voor backpackers. Tis jammer dat ons laatste hostel een teleurstelling is in vergelijking met de andere 14 waar we verbleven de afgelopen maanden (Lindsey heeft het gisteren geteld, lol).
We hebben Kerst gevierd hier. Veel speciaals was het niet, maar we hebben een gratis 'kerstdiner' gekregen in de bar beneden, bestaande uit sla, koolsla, worst, broodjes, zuurkool (maar nie zo lekker als thuis), ham en scampi's. Deze laatste was wat vreemd, ik bedoel, 't paste nie echt bij de rest, lol. Anyway, we hebben wat gekletst met Zweedse jongens, die allemaal veel slimmer zijn dan mij. Daarna hebben we ons geïnstalleerd op Lindsey's bed en hebben we naar The Sound Of Music gekeken. We hadden geluk dat de andere twee bedden leeg waren, dus niemand die klaagde over het geluid.
We hebben ook zo'n historische wandeling gemaakt door Newcastle. Best wel leuk, we hebben zo ook iets bijgeleerd, en het wandelen langs het water, dat wordt ik nog altijd niet beu...
Gisterennacht was het hier niet te doen van geluid. De bar beneden had een student night en de bass was enorm luid. We zijn dan ook nie vroeg gaan slapen. We moesten er jammergenoeg om 7.15 op! Want vandaag zijn we op winetour geweest...
The Hunter Valley is een van de oudste wijnstreken in Australië. We zijn naar drie wijngaarden geweest, en hebben bij alledrie een paar wijnsoorten geproefd. Yummmm wine. We hebben ook kunnen proeven van olijven, olijfolie en balsamico enzo... zucht, dat mis ik wel. En kaas. De kaas hier is wel ok, maar de kaas thuis is beter. :)
Anyway.
Onze verdere plannen zijn dus Oudejaar in Sydney, dan hangen we nog wat rond in Sydney en gaan we verder zuidwaarts, doen we Canberra aan, gaan we naar Melbourne en vandaar doen we de Great Ocean Road. Bij terugkeer naar Melbourne (12 januari) leveren we de campervan daar in, en mogen we een weekje blijven slapen bij een excollega van Lindsey, Allison. Die woont trouwens maar op een paar huizen van ons sharehouse! Daarna verblijven we een weekje bij een couchsurfing host. De 19de januari gaan we naar de Australian Open, en op de 25ste gaan we naar de kwartfinales. Daarna verblijven we hoogstwaarschijnlijk weer bij Steve en Maggie, die ons voorgesteld hebben om daar te blijven tot we weer vertrekken, zodat Steve ons kan voeren naar de vlieghaven!
Ik wou jullie nog dit artikel geven: An Outback Barmaid. Het is een artikel over een van de meisjes die heeft gewerkt waar ik heb gewerkt in Chillagoe. I thought it would be fun to read.
En link naar mijn fotoalbum: Picasa.
Enjoy! Al mijn foto's staan ook op facebook, als je dat liever hebt. :)
En voor de geïnteresseerden heb ik ook nog deze blogpost (click me) over aborigines.
Zo, ik laat jullie. Tot de volgende!
xoxo
Emmy
PS: Ik hoop dat jullie allemaal een fijne Kerst achter de rug hebben. En dan wens ik jullie allemaal ook een fantastisch 2012. Keep it safe, and enjoy.
zondag 20 november 2011
So just coast with me...
Hello hello, avid readers!
Hoe gaat het met jullie allemaal, daar aan de andere (koude!) kant van de wereld? Hier is alles (nog steeds) in orde. We zijn ondertussen al een groot aantal ervaringen rijker (Did I mention two days ago I held a deadly snake? En een koala, maar: slang! :D) en een groot aantal dollars armer. Maar ja, we hebben er voor gewerkt en gespaard, dus we proberen de balans te vinden tussen te veel uitgeven en onszelf niet tekort te doen. :)
Op dit moment zijn we in Cairns, where we've been for the last week, maar morgen zetten we uit naar Townsville en Magnetic Island, dus ik vermoed dat de volledige blogpost niet in Cairns zal uitgetypt worden. Tenzij ik een plotse aanval van vlijtigheid krijg, natuurlijk, maar jullie die mij kennen, zijn op dit moment waarschijnlijk je hoofd aan het schudden. :p Vlijtig, I am not exactly.
Soit soit, het is mijn job om de draad op te pikken waar Em die achterliet, and unless I am very much mistaken, was dat in Alice Springs! Cairns etc zal nog een tijdje moeten wachten, vrees ik, want veel tijd is gepasseerd tussen die datum en vandaag. (Ik denk dat we Alice verlieten op 9 September, en we zijn vandaag 12 November, dus... Speaking of, Happy Birthday to my darling cousin! Jamie, kweet nie of je dit leest, en tegen dat het online komt, zal het je verjaardag niet meer zijn, maar bij deze. :) Hope you've had/are having a great day!)
Van Alice naar Darwin gingen we met de bus (Greyhound Bus Services is niet precies een openbare bus service, maar wel eentje gericht op backpackers zoals wij, die het hele land rondgaat, in case you haven't heard of it), een nieuwe ervaring voor ons. En, eerlijk is eerlijk, het begon niet echt ideaal. We vertrokken 's avonds en het was heet in Alice Springs (een plezante verandering van Adelaide, van 21/22°C naar 36/37°C!), dus uiteraard stond de airco aan. Jammer genoeg werd het buiten kouder en kouder, en dus in de bus ook! Later vertelden ze ons in een roadhouse dat de buschauffeur de airco in het begin van de avond hoog zet omdat dat het moment is dat ze het meest slaperig worden, maar op het moment zelf was het nogal pijnlijk. We hadden geen van beiden veel bij ons in the way of layers, en onze valiezen lagen in de bagageruimte, dus...
Uiteindelijk vroeg Em om de airco iets lager te zetten, en deed hij dat ook. Maar dat loste de andere problemen niet op: er zaten een aantal, uh, laten we het 'geurige' mensen noemen, in onze bus, en dat was niet zo aangenaam, in het bijzonder als ze vlak achter je zaten. Maar goed, you deal with that.
Nog minder tof werd het toen we rond 1u30 ('s nachts, welteverstaan) in Tennant Creek aankwamen. We werden zonder pardon van de bus geschopt in een Transit Center met de verklaring dat de bus post moest gaan ophalen, en dat we terug zouden vertrekken om 3u30.
Yeah. That didn't go down really well.
Alle, ik snap dat hij post moet ophalen, en hij moest in Tennant Creek wachten tot de bus van Mt. Isa aankwam, zodat hij hun post naar Darwin kon meenemen, maar wat ik volledig, totaal NIET snapte, was dat wij van de ondertussen vrij warme bus in de kou moesten gaan staan voor 2 uren. Het hielp niet dat we ondertussen toch al wat gewoon waren aan de warmte, en het 's nachts koud was, zeker in de wind. Waarom, in godsnaam, mogen er geen mensen op de bus zitten terwijl je post laadt? Ik kan er echt geen deftige verklaring voor bedenken.
Uiteindelijk terug op de bus, na veel vloeken (sorry for the Facebook statusses, guys :/), en gelukkig rechtstreeks naar Katherine, wat onze enige tussenstop was. We hadden gelezen dat het Nationaal Park daar (Nitmiluk NP) best de moeite waard was, en aangezien we de tijd hadden en het inbegrepen was in ons ticket, dachten we waarom niet?
Katherine bleek een uitstekende keuze, en ook een nieuwe ervaring in de zin dat we kampeerden! Het Nationaal Park heeft een Tent Camp (een ingenieus idee dat ik hoop dat veel andere parken overnemen) met vaste tenten die je kan huren per nacht. Je slaapt echt in de wildernis (kangoeroe's vlak naast onze tent zodra het donker werd!) en op wandelafstand van het park. :) Omdat we daar zo vroeg al waren (rond de middag), beslisten we om die avond nog een sunset cruise met diner mee te pikken (3 gangen!).
Het was ietwat duur op de portefeuille, maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad, want het was een fantastische ervaring. We gingen inderdaad op de rivier tijdens de zonsondergang, en zagen de kleuren veranderen op de rotsen van de Katherine Gorge. Amazing, truly. You can check out our pictures on Facebook, if you want. :) Most scenic dinner of my life (and it was pretty damn delicious too. And did I mention there was champagne included?), even better than Uluru. :)
De volgende dag gingen we gaan kayakken op de rivier, iets waar ik Emmy tot had moeten overtuigen. :p De rivier was namelijk de broedplaats/thuis van een degelijke hoeveelheid krokodillen. Before you all start calling me suicidal: zoetwaterkrokodillen! Niet-mensen-etende-krokodillen, dus. Ondertussen kennen we het verschil al goed, want als er iets is dat het noorden van Australië veel van heeft, dan is het wel krokodillen.
Soit, Emmy was overtuigd, en we gingen de kayak in! We waren van plan om een hele dag te doen, maar er waren geen plaatsen meer vrij, dus werd het een halve dag. Bleek een geluk in een ongeluk, want na een halve dag waren onze ongetrainde armen al redelijk, uh. Uitgeput. :p Was fun though. Geen foto's, want camera + rivier does not a good combination make, maar zeker een goed idee. :)
We bleven maar twee nachten in Katherine, dus vlug daarna was het de bus terug op en in de richting van Darwin! Geen crazy stops, smelly people of ijskoude airco deze keer, en we kwamen in de late namiddag in Darwin aan.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om je de afstanden in te beelden, en de uren die wij in de bus spendeerden, maar in ruwe vergelijking: Alice Springs naar Darwin is min of meer van Zwitserland naar het meest noordelijk punt van Denemarken. Niet te verwaarlozen dus. :)
Darwin op zich was pretty cool, voor al dat we daar maar vier dagen waren, een logistiek probleem van onze kant, want we hadden onze vlucht van Darwin naar Cairns geboekt voor we beslisten om te overnachten in Katherine. Soit, ik ben blij met de tijd die we in Darwin hadden. :)
We couchsurften ook daar weer, onze tweede ervaring die heel wat vlotter ging! Onze host was Brooke, een twintiger die alleen woonde in een appartement en die veel ervaring had met hosten. Op haar profiel klonk ze een beetje streng, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn (meer een verdedigingstactiek tegen weirdo's). Brooke was vriendelijk, open met ons; en het was echt een ervaring die onze tijd in Darwin verrijkte. Op onze eerste avond trokken we naar de Mindil Night Markets, een soort eten/arts & crafts markt die iedere donderdag en zondag vlak naast het strand gehouden wordt. Er is een fantastische zonsondergang, en dan loop je tussen al de etenskraampjes (eentje ervan genaamd het Roadkill Cafe, waar ze niet echt roadkill verkochten –hopen we-- maar wel typisch Australisch vlees: kangoeroe, kameel, krokodil, etc. None of which we've tried so far. :/) een de straatartiesten.
Zeker een goeie aankomst in Darwin, dus. :)
Verder hebben we nog een aantal dingen gedaan in onze beperkte tijd in Darwin: een bezoekje aan het strand (en de Wave Lagoon, waar ze kunstmatige gigantische golven maakten: so. awesome.), Crocosaurus Cove en Litchfield National Park.
Crocosaurus Cove was, zoals je je wel al kunt inbeelden, een park over krokodillen! Zoutwaterkrokodillen, of Estuarine Crocodiles, deze keer: wel-mensen-etende-krokodillen. Er waren verschillende kooien, we kregen demonstraties van hoe je krokodillen voedt, en dan mochten we zelf proberen met de baby's! Er was ook een mogelijkheid om met de krokodillen te “zwemmen”, waarover ik had gelezen, waar ze je in een kooi laten gaan die van glas gemaakt is, en die dan in het water van één van de enclosures laten zakken. Jammer genoeg deden ze dat niet meer, dus was ik stuck met het waterbassin naast de kooi van de baby-krokodillen, met een 16cm tussen ons. :(
Litchfield National Park was ook zeker de moeite, het is een park dat bekend staat voor z'n watervallen. Wij bezochten er 3, met zwemmogelijkheid in eentje. 's Ochtends gingen we ook op een cruise op de Adelaide River, zeker een unieke ervaring. De Adelaide River zit namelijk vol met, wederom, krokodillen! Zoutwater, ergo, people-eating. The thing is, krokodillen hebben zeer veel spierkracht in hun onderlijf, waardoor ze zich zeer snel kunnen oprichten, en precies uit het water springen. Op de Adelaide River hebben ze er een soort attractie van gemaakt om een boottocht op het water te doen en een vislijn met vlees over de krokodillen te danglen, waar door ze uit het water komen om te eten. Ergo: jumping crocodiles!
Kinda scary, but definitely a fun thing to see. :)
Ook op onze lijst stond het Kakadu National Park, het (denk ik) grootste NP in Australië. Jammer genoeg zijn we er niet geraakt, mainly because the park is actually pretty far away from Darwin. Daardoor doen de ééndagstours weinig dat ons aansprak, en de twee/drie dagen tours waren allemaal veel te duur. Dus hebben we, met spijt in het hart, Kakadu moeten overslaan.
Na een (veel te vroege, I never want another 3:30AM wake-up again, ever) taxirit en oersaaie wachttijd, konden we eindelijk onze vlucht op en 'lo and behold: we were in Cairns!
Cairns brengt, zelfs nu, een beetje gemixte gevoelens teweeg, bij mij toch. Laten we zeggen dat onze eerste tijd in Cairns zeker geen goede indruk maakte. We waren hier maar een week (ongeveer, misschien iets langer), en toch een goed aantal dingen gingen fout.
Ten eerste, was onze couchsurfing host niet ideaal. And when I say that, I mean it. Hij was gewoon een beetje.... vreemd. Niet dat we ons onveilig voelden ofzo, helemaal niet, maar zijn social skills lieten heel wat te wensen over! (Laten ontdekten we dat hij een milde vorm van Asperger's Syndrome heeft.)
Ten tweede, werd ik ziek. Ik kreeg wat keelpijn, en dacht: het is een valling. Klinkt misschien vreemd, aangezien we voortdurend in 30+°C waren sinds Alice Springs, maar net omdat het hier zo warm is, heeft iedereen (uit noodzaak, weliswaar) airconditioning. Dus ja. Maar m'n keelpijn bleef duren en werd erger en erger, en toen ik op een gegeven moment zeker was dat ik koorts had, was het toch tijd om de dokter te bellen.
Long story short: keelontsteking. Nu, een keelontsteking is niet het einde van de wereld, maar ik was moe, ik had ongelooflijk veel heimwee (when you're sick, you just want your Mom, am I right?), en onze host toonde wederom spectaculair weinig begrip. De avond nadat ik naar de dokter geweest was, en de antibiotica dus nog niet echt ingetreden hadden, kwam hij plots in de zetel naast me zitten (ik had totdantoe in de zetel geslapen en Emmy op een luchtmatras). Het was ongeveer 9u en ik was uitgeput, ik had koorts en voelde me miserable, en ik had net mijn pyjama aangedaan en aangekondigt dat ik ging slapen. Plots ploft hij naast mijn hoofd neer en kondigt hij in luide toon aan “I'm bored!”. En toen keek hij met een heel duidelijke blik naar ik en Emmy. Ik had echt zo de “What, do you want ME to entertain you?”
Uiteindelijk hadden we er genoeg van, en na een dag of 5 trokken we uit zijn huis en in een hostel. Hetzelfde waar ik op dit moment in verblijf, eigenlijk. :) Genaamd het Njoy, en best wel een goede plaats. We hebben ondertussen toch al in een aantal verschillende hostels geslapen, en kunnen al wat vergelijken, en de Njoy is best wel goed, prijs-kwaliteit verhouden.
Dus nadat we naar een hostel trokken, ging de zoektocht naar werk verder. Het plan was namelijk om een tijdje in Cairns te blijven en te proberen onze fondsen wat aan te vullen. Bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan: van zodra je travellers zegt, krijgen ze zo'n shifty blik in hun ogen, en is het van “we were looking for someone more long term.” Ik kan dat de mensen niet echt kwalijk nemen, het duurt een 3tal weken voor iemand echt volledig ingewerkt is, en als je al na een maand of 6 weken vertrekt...
Dus daarna trokken we naar een bureau genaamd Happy Travels, dat zich als enige leek te specializeren in werk voor backpackers. Het was 99% werk in de outback, maar dat deerde ons echt niet, want we wilden dat ook wel eens ervaren. (And experience it we did. :p)
We moesten onze vaardigheden en ervaring opgeven, en aangezien ik (een klein beetje) ervaring had in de keuken, kreeg ik de volgende dag al telefoon dat er werk was voor mij! Was een beetje goed en slecht, want ik was nog aan het recupereren van m'n keelontsteking, maar ik kon niet echt nee zeggen!
Dus ik naar Happy Travels, aan de telefoon met Debbie, m'n toekomstige bazin en de eigenares van Chillagoe Tourist Village. Alles in orde, en op woensdag werd beslist dat ik maandag met de bus naar Chillagoe, een klein dorpje in de outback van Queensland met ongeveer 250 inwoners, zou trekken om een 4-6 weken in het CTV (oftewel 'the roadhouse') te werken. Was ideaal, aangezien ik tijd zou hebben om Cairns wat beter te leren kennen en volledig te genezen, en Em en ik tijd hadden om voor verschillende weken afscheid te nemen. Em had op dat moment namelijk nog geen werk gevonden.
Jammer genoeg, donderdag morgen (veel te vroeg op donderdag morgen) ging m'n gsm: Giulia van Happy Travels. Debbie had gebeld om te vragen of ik vrijdag al op de bus zou kunnen springen en zaterdag beginnen. Ik wilde eigenlijk niet echt, maar kwas niet echt in een positie om nee te zeggen dus there I went! Gelukkig op diezelfde dag ook goed nieuws: in de pub in Chillagoe (1 van de 2, kan je geloven dat een dorp met 250 mensen twee pubs kan onderhouden? :p) had er een meisje haar ontslag gegeven, en Em ging haar plaats nemen! Ze kon maar een week later beginnen, dus ze moest nog ietsje langer in Cairns blijven, maar we gingen tenminste geen weken elk aan een kant van de staat zitten! :)
Chillagoe zelf is moeilijk te beschrijven. Ik zou drie, vier paginas vol kunnen schrijven, en tegelijkertijd kan ik alles in een paragraaf of twee beschrijven. :) Het dorpje zelf is zeer zeer klein. ¾ echte straten, veel Aboriginals en veel mijnwerkers dichtbij (want de enige industrie in Chillagoe is de mijnindustrie, en misschien een klein klein beetje toeristen). Het was er echt echt heet. En niet Cairns heet of zelfs Alice Springs heet. Een hele andere klasse heet. De eerste paar weken dat ik daar was, was het consistently tussen de 42 en de 45°C. In de schaduw. En dat was dan nog niet eens op het warmste punt van de dag. Het is echt moeilijk om je die hitte in te beelden, zeker als je tot op dat punt in een land geleefd had waar het een zeldzaamheid was dat de temperatuur boven de 35°C gaat.
Gelukkig is het mensenlichaam gemaakt voor aanpassing, en aanpassen deden we, want we moesten allebei in die hitte werken! Em werkte in de pub als barmaid, dus haar job was om mensen te bedienen. :) Er waren twee barmaids die shifts afwisselden: de ene dag werk je 10u – 16u en de andere dag 16u – sluitingstijd. De andere barmaid heette Desiree, en er was ook een kok, Joanna. Beide waren Duits but we didn't hold it against them. ;) Ray was de eigenaar van de pub, maar hij moest kort na haar aankomst in de pub naar het ziekenhuis buiten Chillagoe voor een operatie, en Rachel nam over.
Ik weet wat jullie nu denken, en ja: als je ziek bent in Chillagoe, moet je elders naartoe. Er is zelfs geen dokter, enkel een free clinic met een aantal soort-van verpleegsters en een effectief doktersbezoek elke 3-4 weken. Er is zelfs geen supermarkt in Chillagoe! Er is een general store en the roadhouse (waar ik werkte) had een beperkte winkel, maar de voorraad moest wekelijks uit Cairns en/of Mareeba ingebracht worden door de eigenaars zelf! That's how tiny the place was, guys.
Mijn job was iets anders dan die van Em, ik werkte in het tourist village/roadhouse en moest dus meer verschillende dingen doen. Ik werkte twee shifts, 's ochtends van 9 – 13u of 10 – 14u, en dan 's namiddags 16 – 20u. De ochtendshift was meestal voor housekeeping, afhankelijk van hoeveel er was. We hadden naast kampeerplaatsen een aantal motel units en cabins waar redelijk vaak mensen in verbleven, en die moesten volledig gekuist worden telkens iemand vertrok, plus er was altijd ook de gemeenschappelijke toiletblokken. (If I never see another toilet to clean again, it will still be too soon.) Ik werkte samen met een Brits meisje, Kat, en als er veel werk was 's morgens, deden we dat samen. Anders deed één van ons het housekeeping en bleef de andere in de shop/keuken. Dus voornamelijk de kassa voor mensen die boodschappen deden, en eten klaarmaken als er bestellingen waren. (Wees gerust, geen haute cuisine hoor. Hamburgers, steakburgers, verschillende soorten sandwiches, spek & eieren, etc. The basics. :) En voor je het vraagt, nee, ik heb nooit iemand vergiftigd! :p) Het was geen uitzonderlijk moeilijk werk, maar wel zwaarder dan je zou denken, zeker in dat weer. Ik moest soms 10 tot 15 bedden strippen en opnieuw maken, afstoffen, de gootsteen kuisen, de badkamer kuisen, stofzuigen en dweilen in elke unit/cabin/kamer. En in die temperaturen, je kan je wel voorstellen hoeveel ik zweette. :p
De avondshift was dan allebei in de keuken/shop om het avondeten klaar te maken en te kuisen. :) We hadden een aantal road councilmen (kerels die de wegen in de outback onderhouden) die van maandag tot vrijdag bij ons verbleven, en we maakten meestal een buffet voor hun klaar, aangezien ons menu nogal beperkt is. :)
De weken waren iets langer dan thuis, ik werkte 10 dagen en had dan 4 dagen vrijaf; Em werkte elke dag. It was fun, though. Een leuke ervaring waar we toch een paar toffe mensen hebben leren kennen (Em, Kat, Joanna en ik gaan in januari met een busje roadtrippen van Sydney naar Melbourne!) en het was iets volledig tegenovergesteld van thuis. Ik kan me echt geen groter contrast inbeelden. :p
Er was niet echt veel te doen in de vrije tijd, dus hebben we beiden goed kunnen aan ons kleurtje werken. :p Er was een “waterhole”, een natuurlijke vijver of sorts, waar fris en relatief proper water diep genoeg was om te zwemmen, dus daar gingen we af en toe heen. 's Avonds gingen Kat en ik regelmatig naar de pub om met Em en de andere meisjes te babbelen. The roadhouse had ook een zwembad waar ik regelmatig tussen m'n uren of op mijn vrije dagen in plonsde. Anders hebben we veel gelezen, veel TV gekeken en veel gezweet! :p
Jammer genoeg, aan alle mooie liedjes komt een eind, en na 6 weken voor mij, 4 weken voor Emmy, moeten we afscheid nemen van iedereen en trokken we terug naar Cairns.
Billie, een kerel die naast de pub waar Emmy werkte, woont, boodt ons een lift aan, wat wel gemakkelijk was want de bus van Chillagoe naar Cairns is $60. Which is ridiculous, I know! Hij gaf ons twee opties: oftewel kon hij ons afzetten in Mareeba waar we dan de bus naar Cairns konden nemen (die gelukkig maar $17 is), ofwel konden we roadtrippen met hem. Hij ging namelijk z'n nicht ophalen in Townsville (via de Atherton Tablelands) en dan via Mission Beach terug naar Cairns rijden, en hij zei dat we zeker mee konden gaan for the ride. Aangezien hij vroeger als tourguide had gewerkt, kon hij ons ook dingen laten zien enzo.
We beslisten om met hem mee te gaan tot Townsville en terug, en zo begon onze roadtrip! Het was best wel tof, if a little cramped sometimes, especially when his cousin joined us. :p Maar we hebben veel gezien dat we anders zouden overgeslaan hebben, en daar ben ik wel dankbaar voor. Op de eerste dag reden we door de Atherton Tablelands, en bezochten we Lake Eacham (een zoetwatermeer waar Em en ik ook eventjes in afkoelden) en the Curtain Fig Tree. Die laatste is moeilijk te beschrijven (it's a tree, you know?), maar check de foto's op Facebook: indrukwekkend!
We overnachtten in Townsville, in een klein maar net en goed gemanaged hostel vlak naast zowel het strand als de grootste attractie in Townsville: Reef HQ oftewel een aquarium gewijdt aan het Great Barrier Reef. :) Aangezien Billie 's ochtends een vriend van hem wou opzoeken en ons rond de middag zou oppikken, gingen Em en ik dan maar naar het aquarium, and I'm pretty glad we did. :D Het was die dag incidentally ook mijn verjaardag en hoewel ik het jammer vond om zo weinig vrienden bij me te hebben, was het wel een coole dag. :) 's Namiddags gingen we namelijk naar Crystal Creek, een zwemplaats tussen Townsville en Mission Beach, met rock slides! (Rotsen die zo glad zijn dat je ze als glijbaan kon gebruiken.) De slides waren niet spectaculair, but so much fun! :D
Dan terug de auto in, een stop bij de Frosty Mango voor een ijsje (en een charmante foto met gele tongen die je op Facebook kan bewonderen :p), en op naar Mission Beach. Het weer was iets minder op dat moment: het regende vrij fel in Mission Beach en we konden daar dus ook niks bezoeken. Niet dat we de tijd hadden, we kwamen om 7u 's avonds aan en tegen dat we gegeten hadden (met dessert, it was my birthday after all!), waren we allemaal volledig uitgeput en was het bedtijd. But it was a nice birthday. :)
Op dag drie gingen we bijna recht van Mission Beach naar Cairns, met een korte stop aan de Josephine Falls. Ook daar was er een rock slide, which, yay! Het was toch een beetje anders, want deze slides waren iets gevaarlijker. Aangezien het zoveel geregend had, was het water dieper en waren er sterke stromingen. Je moest goed opletten datje daar niet in terecht kwam, anders kon je je verwachten aan gebroken ledematen of erger!
Gelukkig ging alles goed en zijn we allemaal nog in één stuk, maar de tweede slides waren toch anders dan de eerste. (I preferred the first ones. ;)) Na Josephine Falls was het terug in de auto en rechtstreeks naar Cairns!
The second time around was Cairns toch wel stukken beter! Gedeeltelijk omdat de druk van werk vinden er af was, en ook omdat we leukere dingen gepland hadden! Onder andere een vaste waarde in het programma van backpackers: Great Barrief Reef!
We waren van plan om een viertal dagen in Cairns te blijven, en the reef trip was de eerste van onze avonturen. We vertrokken vroeg 's morgens, voornamelijk omdat de boot uit Port Douglas vertrok (een stadje ongeveer een uur ten noorden van Cairns). We hadden daarvoor gekozen omdat letterlijk iedereen zei dat het beter is om vanuit Port Douglas te vertrekken. Cairns is een vrij grote stad met afval en toerisme en alle negatieve gevolgen daarvan. Het rif bij Cairns is dus wat meer beschadigd, terwijl Port Douglas meer ongerept is.
Dus 's morgens op de bus en dan op de boot (SilverSonic, was onze boot), op weg naar het reef. Emmy was nogal wat zeeziek op de weg naar het rif, jammer genoeg, maar ze heeft niet moeten overgeven! (phew!) Gelukkig ging het over van zodra we in het water gingen snorkelen.
Over het snorkelen zelf zou ik kunnen blijven babbelen. The Great Barrier Reef is....ongelooflijk. Fantastisch. Verbazingwekkend. Er zijn niet genoeg adjectieven in de Nederlandse taal om het te omschrijven, het is zonder meer uniek en... Ik weet het zelfs niet meet. De foto's doen het geen justice. Zeker de onze niet!
Het is niet alleen het zwemmen letterlijk tussen de vissen, maar ook het koraal: de regenboog van kleuren en vormen, ik kan het echt niet beschrijven. Ik kan alleen zeggen dat ik me ongelooflijk vereerd voel dat ik de mogelijkheid heb gehad om dat te zien. Twee keer zelfs. It is truly amazing. Stunning. Magnificent. En zo zou ik wel nog een tijdje kunnen doorgaan.
Soit, we hebben foto's genomen (565 foto's zelfs) en die zullen snel online komen (de mijne toch), maar ik verzeker jullie: de foto's verbleken in vergelijking met het echte.
We zijn drie keer gaan snorkelen, twee keer twee uur en één keer anderhalf uur. Het is echt ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. :) Snorkelen zelf was een beetje van een aanpassing (ever tried to walk with those flippers on? Not as easy as one would think.), de eerste trip was erg veel splutteren en zeewater waar er geen zeewater zou moeten zijn. We moesten ook stinger suits dragen, omdat vanaf November het officieel stinger season is aan de oostkust. Dan mag je ook niet meer zwemmen op het strand waar je wil, maar moet je zwemmen tussen de netten die uitgespannen worden.
Je zou denken, is al die effort wel nodig, maar dit zijn geen kwallen zoals wij ze kennen. Er zijn een twee/drietal erg giftige stingers die (wanneer je niet snel genoeg in een ziekenjuis raakt) dodelijk kunnen zijn. De box jellyfish (één van de giftige) is de dodelijkste zee-inwoner in Australië, it has more victims every year than a crocodile or a shark.
Naast snorkelen hebben we nog twee trips gedaan in Cairns: eentje naar Kuranda, een dorpje in de bergen, en één naar Cape Tribulation, het regenwoud gebied ten noorden van Cairns. Beiden waren best wel de moeite waard. :)
We gingen eerst naar Cape Tribulation, een dagtripje op de bus. Onderweg stopten we bij een aantal dingen, zoals de Mossman Gorge, een natuurlijke rotsvallei met watervallen enzo. Zeker een bezoek waard. We leerden ook veel over het regenwoud van onze gids, veel random feiten en trivia. Na de Mossman Gorge was het de boot op de Daintree rivier, om krokodillen en ander wildlife te gaan zoeken. Kroks hebben we gevonden, veel andere dingen jammer genoeg niet. :( Mijn queeste om een levende wilde slang te zien, lijkt gedoemd om te mislukken. :( Wel veel mooie foto's kunnen nemen! Na de lunch gingen we rechtstreeks naar Cape Tribulation Beach, waar je uit het regenwoud komt op het strand, en direct zicht hebt op een fringing reef. (De reclame slogan voor Cape Tribulation is dan ook “Where the rainforest meets te reef!”. :p) Best wel een mooi strand, hoewel we niet konden zwemmen wegens stingers en/of krokodillen.
Na het strand gingen we naar het rainforest information center, waar ze een soort boardwalk in het regenwoud gebouwd hebben zodat je in de lucht tussen de bomen loopt. Er is ook een observatietoren, waar je het regenwoud op verschillende niveau's kan zien. Daarna was het terug naar huis, met nog een paar look-out stops onderweg, voor een foto mogelijkheid. :)
Kuranda, onze andere dagtrip vanuit Cairns, was iets anders, maar toch net zo indrukwekkend. Kuranda ligt in de bergen, en er zijn verschillende scenic mogelijkheden om er te raken. De meeste tours bieden een heenreis met de Kuranda Scenic Railway aan, en dan een terugrit met de SkyRail. Beiden waren zeker de moeite met fantastische uitzichten, wat je ook wel zal kunnen zien eens de foto's online komen. ;)
In Kuranda zelf is er niet superveel te doen, maar genoeg om de paar uurtjes tijd die je hebt op te vullen. Er zijn redelijk wat winkeltjes (Kuranda overleeft namelijk op toerisme) en een paar parken. Wij zijn naar één van de drie geweest: Koala Gardens. De andere twee waren Butterfly Garden en Bird World. Het was te duur om ze alledrie te doen, en de koala's wonnen toch wel met voorsprong. :p Koala Gardens is trouwens ook waar zowel Emmy als ik de traditionele “hugging a koala” foto laten nemen hebben. Het moest er eens van komen, eh. (Best wel komiek dat ik per toeval die foto laten nemen heb op dezelfde plaats waar Charlotte hem een kleine 3 jaar geleden nam. :)) Ik deed het combi-pakket, koala en wurgslang; Emmy enkel de koala. Foto's komen online!
Wist je trouwens dat koala's ongelooflijk lekker ruiken? Da's al die eucalyptus. :p En dat ze lange en redelijk scherpe klauwen hebben? De krassen stonden de volgende dag nog altijd op m'n arm!
Na de koala's wast met de SkyRail terug naar Cairns, wat zeker ook een belevenis was. SkyRail is een kleine cabin die aan ijzeren touwen hangt en je over de bergen terug naar Cairns trekt. Een kabellift, dus. Zorgde voor een hoop heel indrukwekkende foto's die (je weet het ondertussen al) hopelijk snel online zullen komen. :p
Het plan was om de dag na Kuranda op de bus te hoppen naar Townsville, maar ik had plots wat last van maag/darmen, en long story short, moest naar de dokter. Het was eigenlijk wel nog goed om een dag rust te hebben want al die dagtrips en busritten enzo, je zou vergeten dat je eigenlijk op vakantie bent! Een tweetal dagen later vertrokken we dus op de bus naar Townsville. :)
Aangezien we al in Townsville geweest waren, bleven we er nu maar een paar dagen. Voornamelijk wilden we Magnetic Island bezoeken, wat een natuurparadijs met heel veel baaien en ongerepte stranden zou moeten zijn. (Bleek ook zo te zijn!)
Magnetic Island was ook een dagtrip, maar eentje die we alleen deden, 's morgens op de ferry en eenmaal we op het eiland waren, huurden we een Mini-Moke (een soort van een Mini, moet je maar es opzoeken). Dat bleek best wel een avontuur, om dat ding het eiland rond te krijgen; niet omdat ik links moest rijden maar omdat het een antiek machientje was! Tussen de 30 en de 40 jaar oud, dus de zetels waren niet aan te passen. Ik zat letterlijk met m'n knieën tegen het stuur! En op een gegeven moment wou da beestje echt niet starten en hadden we een kort moment van paniek (de fee als je één van de Moke's kapot maakte liep in de duizenden dollars) voor we de choke klep vonden. Aangezien we geen van beiden precies wisten hoe dat marcheerde, belden we vlug eventjes naar het main office en bleek dat we het helemaal niet kapot gemaakt hadden: het beestje was gewoon oud!
De hoofdactiviteit op Magnetic Island is zonnebaden en zwemmen, maar er zijn ook een aantal oude Wereldoorlog II forten die je kan gaan bezoeken. Best wel een stevige wandeling, zeker in de tropische temperaturen ginder, maar wel de moeite waard! Ten eerste, omdat het uitzicht op de top absoluut fantastisch is, en ten tweede omdat de Forts Walk vlak door het gebied loopt waar de wilde koala's leven! Magnetic Island heeft de grootste aantallen wilde koala's in Australië, dus we hoopten er toch wel een paar te zien!
Gelukkig hadden we het advies van verschillende mensen gevolgd en de wandeling als eerste activiteit gedaan, 's morgens (relatief) vroeg, en werden we daarvoor beloond! Gelukkig ook, want een paar mensen die we achteraf mee spraken zeiden dat zij later geweest waren, en geen koala's gezien hebben. Wij dus wel, twee keer zelfs baby koala's! :D So cute, you guys, you have no idea. :D
Na de wandeling werkten we een beetje aan ons kleurtje. We wilden nog een wandeling doen, maar het was iets te moeilijk voor mijn knieën, dus dan placeerden we ons maar op het strand. En de fun was nog niet over, aan het einde van een lange dag zonnebaden en foto's trekken hoort een deftig diner, wat in mijn familie betekend: barbecue!
In Australië (toch in Queensland) hebben ze openbare barbecues in het park. Is echt amusant om te zien, langs de Strand, het park langs het strand in Townsville, stond om de 500 meter ofzo, een blokje met een paar gasbarbecues en een paar picnic tafels ernaast. Ik vind het echt fascinerend, zeker omdat het allemaal zo proper is. Er staan overal vuilnisbakken en iedereen deponeert daar braaf hun afval in. Als er in België barbecues in het park zouden staan, ben ik er zeker van dat er in de kilometer errond hopen afval zou liggen. Maar hier niet.
Soit, Emmy en ik dus naar de winkel om boter, vlees en groentjes; en boom: impromptu barbecue! En na de barbecue naar Gelatissimo, een gelateria op de weg naar huis van het park met, niet gezeverd, de beste ijs ooit. Ze hebben een chocolade sorbet waar ik echt liters van zou kunnen eten. Zeker op het zelfde niveau, of niet beter dan de Da Vinci. :D A perfect ending to a perfect day!
Jammer genoeg moesten we de volgende dag Townsville al verlaten, maar het was met spijt in het hart. Ik heb niet veel affectie voor Cairns, maar Townsville vond ik het echt spijtig om achter te laten. Soit, I might go back one day, who knows! Al is het maar voor de chocolade sorbet. :p
En na Townsville was het opnieuw de bus op (we kunnen ondertussen al zeer goed overweg met de Greyhound Australia. :p) naar Airlie Beach, waar ik op dit moment zit!
Airlie Beach is eigenlijk niks, superklein met maar één straat en bijna niks te doen. Bijna, want Airlie Beach is de vertrekplaats voor de uitstap die elke backpacker doet. Er zijn drie vaste waarden voor backpackers die langs de oostkust trekken: Great Barrier Reef, Fraser Island en de Whitsundays.
En wat een trip is het. Het is nog zo één van die dingen die ik met geen worden kan beschrijven. Het is in principe een zeiltrip. Je gaat op een boot voor hoeveel dagen je wenst (je kan van 1 tot 5), en zeilt rond de 74 eilandjes die hier aan de kust liggen. Het is echt paradijs. Blauwe hemel, blauwer water, witte (en ik bedoel echt witte) stranden... Definitely one of the highlights of the trip.
Wij kozen voor een middelmaat, zowel in tijd als in prijs: 2 dagen, 1 nacht, op een boot genaamd de Waltzing Matilda. Het bleek uiteindelijk een goede keuze, want we konden veel dingen zien zonder dat alles gehaast voelde. Bovendien waren de slaapkamers (als je ze al zo kan noemen) erg erg klein, dus ik was best blij dat ik geen tweede nacht daarin moest slapen.
Het was echt subliem. Op de eerste dag trokken we naar wat waarschijnlijk het meest gefotografeerde strand van Australië is: Whitehaven Beach. En terecht want het is echt paradijs. Wit zand, zo fijn dat je moet opletten met je camera als er veel wind is, water blauwer dan dat ik het ooit gezien heb, en absolutely crystal clear. Je kon tot aan je kin in het water staan en als je naar beneden keek, kon je nog altijd je voeten zien. Really really really amazing. Een ervaring om nooit te vergeten. :) Eerst naar de lookout voor de fotografie en dan in de bikini en en in het water! We bleven daar ongeveer een 3 en een half uur, en dan moesten we jammer genoeg terug naar de boot, want het werd al wat laat in de namiddag. (Whitehaven is een 4-5 tal uren van Airlie met de boot, daarom dat we op de eerste dag niets anders konden doen.)
Na Whitehaven was het terug op Matilda en then we “chased the sunset”, om de term van onze skipper (Trent, die trouwens best wel aangenaam gezelschap was). En wat een zonsondergang, guys. Ik heb een mentale ranking van zonsondergangen die we gezien hebben die absoluut stunning waren: 1. Katherine National Park; 2. Whitsundays en 3. Uluru. Om eventjes super corny te wezen: I don't think I'll ever forget some of the things we saw here. Ik weet dat jullie nu denken “ja, duh!” maar... ik weet niet, ik kan het moeilijk omschrijven, maar het is precies alsof de natuurlijkse schoonheid van dit land iets vanbinnen aanraakt en verandert? I don't know, I probably sound like a crazy person, but then I've never been the most sane. ;)
Soit, alle meligheid achter de rug, het was echt fantastisch. Na de zonsondergang zeilden we naar een kleine baai waar we voor anker gingen tijdens de nacht. Het was één van de cyclone shelters (waar ze de boten van Airlie Beach zouden heen brengen als er een cyclone was), dus de oceaan was super glad. Goed ook, want slapen als je van de ene kant naar de andere rolt is allemaal goed en wel voor ervaren zeegangers, maar voor leken zoals wij... :p
's Morgens was iedereen best wel vroeg op, waarschijnlijk omdat de boot zo klein was dat je het ontbijt vanuit elke slaaphut kon ruiken en/of horen. Over het eten hadden we trouwens zeer weinig te klagen. Onze kokkin en tweede crew member heette Sara (hoewel ze liever had dat we haar Rainbow noemden. :p) en het verbaasde me telkens opnieuw welke kunsten ze uit die kleine bootkeuken kon halen. Lasagna of sorts, steak, een varieteit van slaatjes en dergelijke. Indrukwekkend, for sure. :)
De tweede dag was voornamelijk gewijdt aan snorkelen over het reef. Emmy en ik hadden deze keer geen onderwater camera bij, en hebben dit verschillende keren betreurt. Voor de mensen die denken dat het rif bij de Whitsundays te verwaarlozen is: totally not true. Er waren minder vissen, maar het koraal was net zo indrukwekkend, if not more so. PLUS, I got to swim with a turtle! Een kleintje, maar toch, een wilde schildpad! :D
Jammer genoeg mochten we deze keer geen flippers dragen en heb ik m'n voet gesneden op het koraal. Aangezien dat maar een twee dagen geleden was, loop ik nog altijd een beetje te hobbelen. :p Na twee verschillende snorkel sites, moesten we jammer genoeg terug zeilen. En het was effectief echt zeilen, met alledrie zeilen op en we gingen sneller vooruit dan wanneer de motor aanlag. :)
Also, very exciting, op de weg terug moesten Trent en Rainbow de zeilen naar beneden halen en had hij dus iemand anders nodig om de boot te sturen. Toen hij om iemand vroeg viel er eventjes stilte dus (is anybody surprised) zei ik maar dat ik het wel ging doen!
Twas eigenlijk echt niet zo moeilijk als ik gedacht had. :p Ik moest enkel ervoor zorgen dat we niet ronddraaiden en tussen de twee markering die Trent me toonde bleven. Not exactly rocket science, but a fun thing to do anyway. :D
En here we are now! Op dit moment zit ik onze hotelkamer in Airlie Beach, en ja het is effectief een hotelkamer. :p Ik had op voorhand gebeld om onze accomodatie te boeken, maar toen we hier aankwamen bleek alles in orde oor de zeiltrip, maar was onze kamer volgeboekt voor de nachten na de zeiltrip! Em en ik waren dus een beetje in paniek, want het is hier op dit moment “schoolies”, en dat (volgens wat ik begrijp) betekent dat alle middelbare scholen gedaan hebben, en alle afgestudeerde tieners naar hier komen om te feesten (en lawaai te maken. Grrrr.). Dus het ging zeer moeilijk worden om op zo'n korte termijn nog iets anders te vinden.
Dus na een beetje marchanderen met de receptioniste, heb ik voor ons een privé hotelkamer kunnen versieren aan een serieuze korting van $100 per nacht! Kvind het wel jammer dat we morgen moeten vertrekken, want tis by far de meest luxueuze kamer dat we op onze reis in verbleven hebben. :( Maar aan alle mooie liedjes komt een eind, zeker? Soit, we gaan je wel nog es een foto tonen van het uitzicht. :p Want we zitten een verdieping of 8 de lucht in en vlakbij het strand, dus. :D
En van vertrekken gesproken: important announcement! Em en ik hebben op dit moment alle accomodatie en transport en dergelijke geboekt, dus hebben we een clear schedule van wanneer we waar kunnen zijn. Een clear schedule dat ik met jullie zal delen! :) Bij deze: onze whereabouts min of meer tot we op de vlieger stappen en naar huis komen!
21/11 – 24/11: Rockhampton
24/11 – 27/11: Hervey Bay (& Fraser Island)
27/11 – 02/12: Brisbane
02/12 – 11/12: In een auto ergens tussen Rockhampton en Brisbane (we huren een auto en doen een mini-roadtrip. Yaaaaay, road trip, road trip!)
11/12 – 17/12: Surfers Paradise
17/12 – 21/12: Byron Bay
21/12 – 24/12: Port Macquarie
24/12 – 29/13: Newcastle
30/12 – ?? : Sydney
Vanaf dan wordt het iets losser. Van 30/12 tot 12/01 huren we een campervan en roadtrippen we van Sydney naar Melbourne, en dan vanan 12/01 tot 16/02 blijven we in Melbourne. En om 16/02 stappen we op de vlieger terug naar het Belgenlandje. ;)
Dus bij deze: geen vragen meer over waar we zijn en wanneer we waar zijn en dergelijke! Memoriseren die handel. ;)
Ik heb op dit moment helemaal niks meer te zeggen, kan je dat geloven, want we zijn helemaal up to date met de blog! Hah. Geen comments meer om een vervolg te eisen dus, jongens. :p
As always, take care of yourselves! We miss you all, en zeker nu dat voor ons de datum van terugkeer dichter en dichterbij komt! Ik weet dat het nog 3 maanden is, maar in vergelijking met de 9 maanden die al voorbij zijn, is dat niet zoveel meer. :)
Cheers guys, and all my love. :)
Xxx Lindsey
PS: firstly, uh, sorry the end of the blog was kinda delayed. :/ Phone shenanigans. And secondly: I suck at Dutch so just ignore any and all dt mistakes, kay? :D Awesome.
Hoe gaat het met jullie allemaal, daar aan de andere (koude!) kant van de wereld? Hier is alles (nog steeds) in orde. We zijn ondertussen al een groot aantal ervaringen rijker (Did I mention two days ago I held a deadly snake? En een koala, maar: slang! :D) en een groot aantal dollars armer. Maar ja, we hebben er voor gewerkt en gespaard, dus we proberen de balans te vinden tussen te veel uitgeven en onszelf niet tekort te doen. :)
Op dit moment zijn we in Cairns, where we've been for the last week, maar morgen zetten we uit naar Townsville en Magnetic Island, dus ik vermoed dat de volledige blogpost niet in Cairns zal uitgetypt worden. Tenzij ik een plotse aanval van vlijtigheid krijg, natuurlijk, maar jullie die mij kennen, zijn op dit moment waarschijnlijk je hoofd aan het schudden. :p Vlijtig, I am not exactly.
Soit soit, het is mijn job om de draad op te pikken waar Em die achterliet, and unless I am very much mistaken, was dat in Alice Springs! Cairns etc zal nog een tijdje moeten wachten, vrees ik, want veel tijd is gepasseerd tussen die datum en vandaag. (Ik denk dat we Alice verlieten op 9 September, en we zijn vandaag 12 November, dus... Speaking of, Happy Birthday to my darling cousin! Jamie, kweet nie of je dit leest, en tegen dat het online komt, zal het je verjaardag niet meer zijn, maar bij deze. :) Hope you've had/are having a great day!)
Van Alice naar Darwin gingen we met de bus (Greyhound Bus Services is niet precies een openbare bus service, maar wel eentje gericht op backpackers zoals wij, die het hele land rondgaat, in case you haven't heard of it), een nieuwe ervaring voor ons. En, eerlijk is eerlijk, het begon niet echt ideaal. We vertrokken 's avonds en het was heet in Alice Springs (een plezante verandering van Adelaide, van 21/22°C naar 36/37°C!), dus uiteraard stond de airco aan. Jammer genoeg werd het buiten kouder en kouder, en dus in de bus ook! Later vertelden ze ons in een roadhouse dat de buschauffeur de airco in het begin van de avond hoog zet omdat dat het moment is dat ze het meest slaperig worden, maar op het moment zelf was het nogal pijnlijk. We hadden geen van beiden veel bij ons in the way of layers, en onze valiezen lagen in de bagageruimte, dus...
Uiteindelijk vroeg Em om de airco iets lager te zetten, en deed hij dat ook. Maar dat loste de andere problemen niet op: er zaten een aantal, uh, laten we het 'geurige' mensen noemen, in onze bus, en dat was niet zo aangenaam, in het bijzonder als ze vlak achter je zaten. Maar goed, you deal with that.
Nog minder tof werd het toen we rond 1u30 ('s nachts, welteverstaan) in Tennant Creek aankwamen. We werden zonder pardon van de bus geschopt in een Transit Center met de verklaring dat de bus post moest gaan ophalen, en dat we terug zouden vertrekken om 3u30.
Yeah. That didn't go down really well.
Alle, ik snap dat hij post moet ophalen, en hij moest in Tennant Creek wachten tot de bus van Mt. Isa aankwam, zodat hij hun post naar Darwin kon meenemen, maar wat ik volledig, totaal NIET snapte, was dat wij van de ondertussen vrij warme bus in de kou moesten gaan staan voor 2 uren. Het hielp niet dat we ondertussen toch al wat gewoon waren aan de warmte, en het 's nachts koud was, zeker in de wind. Waarom, in godsnaam, mogen er geen mensen op de bus zitten terwijl je post laadt? Ik kan er echt geen deftige verklaring voor bedenken.
Uiteindelijk terug op de bus, na veel vloeken (sorry for the Facebook statusses, guys :/), en gelukkig rechtstreeks naar Katherine, wat onze enige tussenstop was. We hadden gelezen dat het Nationaal Park daar (Nitmiluk NP) best de moeite waard was, en aangezien we de tijd hadden en het inbegrepen was in ons ticket, dachten we waarom niet?
Katherine bleek een uitstekende keuze, en ook een nieuwe ervaring in de zin dat we kampeerden! Het Nationaal Park heeft een Tent Camp (een ingenieus idee dat ik hoop dat veel andere parken overnemen) met vaste tenten die je kan huren per nacht. Je slaapt echt in de wildernis (kangoeroe's vlak naast onze tent zodra het donker werd!) en op wandelafstand van het park. :) Omdat we daar zo vroeg al waren (rond de middag), beslisten we om die avond nog een sunset cruise met diner mee te pikken (3 gangen!).
Het was ietwat duur op de portefeuille, maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad, want het was een fantastische ervaring. We gingen inderdaad op de rivier tijdens de zonsondergang, en zagen de kleuren veranderen op de rotsen van de Katherine Gorge. Amazing, truly. You can check out our pictures on Facebook, if you want. :) Most scenic dinner of my life (and it was pretty damn delicious too. And did I mention there was champagne included?), even better than Uluru. :)
De volgende dag gingen we gaan kayakken op de rivier, iets waar ik Emmy tot had moeten overtuigen. :p De rivier was namelijk de broedplaats/thuis van een degelijke hoeveelheid krokodillen. Before you all start calling me suicidal: zoetwaterkrokodillen! Niet-mensen-etende-krokodillen, dus. Ondertussen kennen we het verschil al goed, want als er iets is dat het noorden van Australië veel van heeft, dan is het wel krokodillen.
Soit, Emmy was overtuigd, en we gingen de kayak in! We waren van plan om een hele dag te doen, maar er waren geen plaatsen meer vrij, dus werd het een halve dag. Bleek een geluk in een ongeluk, want na een halve dag waren onze ongetrainde armen al redelijk, uh. Uitgeput. :p Was fun though. Geen foto's, want camera + rivier does not a good combination make, maar zeker een goed idee. :)
We bleven maar twee nachten in Katherine, dus vlug daarna was het de bus terug op en in de richting van Darwin! Geen crazy stops, smelly people of ijskoude airco deze keer, en we kwamen in de late namiddag in Darwin aan.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om je de afstanden in te beelden, en de uren die wij in de bus spendeerden, maar in ruwe vergelijking: Alice Springs naar Darwin is min of meer van Zwitserland naar het meest noordelijk punt van Denemarken. Niet te verwaarlozen dus. :)
Darwin op zich was pretty cool, voor al dat we daar maar vier dagen waren, een logistiek probleem van onze kant, want we hadden onze vlucht van Darwin naar Cairns geboekt voor we beslisten om te overnachten in Katherine. Soit, ik ben blij met de tijd die we in Darwin hadden. :)
We couchsurften ook daar weer, onze tweede ervaring die heel wat vlotter ging! Onze host was Brooke, een twintiger die alleen woonde in een appartement en die veel ervaring had met hosten. Op haar profiel klonk ze een beetje streng, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn (meer een verdedigingstactiek tegen weirdo's). Brooke was vriendelijk, open met ons; en het was echt een ervaring die onze tijd in Darwin verrijkte. Op onze eerste avond trokken we naar de Mindil Night Markets, een soort eten/arts & crafts markt die iedere donderdag en zondag vlak naast het strand gehouden wordt. Er is een fantastische zonsondergang, en dan loop je tussen al de etenskraampjes (eentje ervan genaamd het Roadkill Cafe, waar ze niet echt roadkill verkochten –hopen we-- maar wel typisch Australisch vlees: kangoeroe, kameel, krokodil, etc. None of which we've tried so far. :/) een de straatartiesten.
Zeker een goeie aankomst in Darwin, dus. :)
Verder hebben we nog een aantal dingen gedaan in onze beperkte tijd in Darwin: een bezoekje aan het strand (en de Wave Lagoon, waar ze kunstmatige gigantische golven maakten: so. awesome.), Crocosaurus Cove en Litchfield National Park.
Crocosaurus Cove was, zoals je je wel al kunt inbeelden, een park over krokodillen! Zoutwaterkrokodillen, of Estuarine Crocodiles, deze keer: wel-mensen-etende-krokodillen. Er waren verschillende kooien, we kregen demonstraties van hoe je krokodillen voedt, en dan mochten we zelf proberen met de baby's! Er was ook een mogelijkheid om met de krokodillen te “zwemmen”, waarover ik had gelezen, waar ze je in een kooi laten gaan die van glas gemaakt is, en die dan in het water van één van de enclosures laten zakken. Jammer genoeg deden ze dat niet meer, dus was ik stuck met het waterbassin naast de kooi van de baby-krokodillen, met een 16cm tussen ons. :(
Litchfield National Park was ook zeker de moeite, het is een park dat bekend staat voor z'n watervallen. Wij bezochten er 3, met zwemmogelijkheid in eentje. 's Ochtends gingen we ook op een cruise op de Adelaide River, zeker een unieke ervaring. De Adelaide River zit namelijk vol met, wederom, krokodillen! Zoutwater, ergo, people-eating. The thing is, krokodillen hebben zeer veel spierkracht in hun onderlijf, waardoor ze zich zeer snel kunnen oprichten, en precies uit het water springen. Op de Adelaide River hebben ze er een soort attractie van gemaakt om een boottocht op het water te doen en een vislijn met vlees over de krokodillen te danglen, waar door ze uit het water komen om te eten. Ergo: jumping crocodiles!
Kinda scary, but definitely a fun thing to see. :)
Ook op onze lijst stond het Kakadu National Park, het (denk ik) grootste NP in Australië. Jammer genoeg zijn we er niet geraakt, mainly because the park is actually pretty far away from Darwin. Daardoor doen de ééndagstours weinig dat ons aansprak, en de twee/drie dagen tours waren allemaal veel te duur. Dus hebben we, met spijt in het hart, Kakadu moeten overslaan.
Na een (veel te vroege, I never want another 3:30AM wake-up again, ever) taxirit en oersaaie wachttijd, konden we eindelijk onze vlucht op en 'lo and behold: we were in Cairns!
Cairns brengt, zelfs nu, een beetje gemixte gevoelens teweeg, bij mij toch. Laten we zeggen dat onze eerste tijd in Cairns zeker geen goede indruk maakte. We waren hier maar een week (ongeveer, misschien iets langer), en toch een goed aantal dingen gingen fout.
Ten eerste, was onze couchsurfing host niet ideaal. And when I say that, I mean it. Hij was gewoon een beetje.... vreemd. Niet dat we ons onveilig voelden ofzo, helemaal niet, maar zijn social skills lieten heel wat te wensen over! (Laten ontdekten we dat hij een milde vorm van Asperger's Syndrome heeft.)
Ten tweede, werd ik ziek. Ik kreeg wat keelpijn, en dacht: het is een valling. Klinkt misschien vreemd, aangezien we voortdurend in 30+°C waren sinds Alice Springs, maar net omdat het hier zo warm is, heeft iedereen (uit noodzaak, weliswaar) airconditioning. Dus ja. Maar m'n keelpijn bleef duren en werd erger en erger, en toen ik op een gegeven moment zeker was dat ik koorts had, was het toch tijd om de dokter te bellen.
Long story short: keelontsteking. Nu, een keelontsteking is niet het einde van de wereld, maar ik was moe, ik had ongelooflijk veel heimwee (when you're sick, you just want your Mom, am I right?), en onze host toonde wederom spectaculair weinig begrip. De avond nadat ik naar de dokter geweest was, en de antibiotica dus nog niet echt ingetreden hadden, kwam hij plots in de zetel naast me zitten (ik had totdantoe in de zetel geslapen en Emmy op een luchtmatras). Het was ongeveer 9u en ik was uitgeput, ik had koorts en voelde me miserable, en ik had net mijn pyjama aangedaan en aangekondigt dat ik ging slapen. Plots ploft hij naast mijn hoofd neer en kondigt hij in luide toon aan “I'm bored!”. En toen keek hij met een heel duidelijke blik naar ik en Emmy. Ik had echt zo de “What, do you want ME to entertain you?”
Uiteindelijk hadden we er genoeg van, en na een dag of 5 trokken we uit zijn huis en in een hostel. Hetzelfde waar ik op dit moment in verblijf, eigenlijk. :) Genaamd het Njoy, en best wel een goede plaats. We hebben ondertussen toch al in een aantal verschillende hostels geslapen, en kunnen al wat vergelijken, en de Njoy is best wel goed, prijs-kwaliteit verhouden.
Dus nadat we naar een hostel trokken, ging de zoektocht naar werk verder. Het plan was namelijk om een tijdje in Cairns te blijven en te proberen onze fondsen wat aan te vullen. Bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan: van zodra je travellers zegt, krijgen ze zo'n shifty blik in hun ogen, en is het van “we were looking for someone more long term.” Ik kan dat de mensen niet echt kwalijk nemen, het duurt een 3tal weken voor iemand echt volledig ingewerkt is, en als je al na een maand of 6 weken vertrekt...
Dus daarna trokken we naar een bureau genaamd Happy Travels, dat zich als enige leek te specializeren in werk voor backpackers. Het was 99% werk in de outback, maar dat deerde ons echt niet, want we wilden dat ook wel eens ervaren. (And experience it we did. :p)
We moesten onze vaardigheden en ervaring opgeven, en aangezien ik (een klein beetje) ervaring had in de keuken, kreeg ik de volgende dag al telefoon dat er werk was voor mij! Was een beetje goed en slecht, want ik was nog aan het recupereren van m'n keelontsteking, maar ik kon niet echt nee zeggen!
Dus ik naar Happy Travels, aan de telefoon met Debbie, m'n toekomstige bazin en de eigenares van Chillagoe Tourist Village. Alles in orde, en op woensdag werd beslist dat ik maandag met de bus naar Chillagoe, een klein dorpje in de outback van Queensland met ongeveer 250 inwoners, zou trekken om een 4-6 weken in het CTV (oftewel 'the roadhouse') te werken. Was ideaal, aangezien ik tijd zou hebben om Cairns wat beter te leren kennen en volledig te genezen, en Em en ik tijd hadden om voor verschillende weken afscheid te nemen. Em had op dat moment namelijk nog geen werk gevonden.
Jammer genoeg, donderdag morgen (veel te vroeg op donderdag morgen) ging m'n gsm: Giulia van Happy Travels. Debbie had gebeld om te vragen of ik vrijdag al op de bus zou kunnen springen en zaterdag beginnen. Ik wilde eigenlijk niet echt, maar kwas niet echt in een positie om nee te zeggen dus there I went! Gelukkig op diezelfde dag ook goed nieuws: in de pub in Chillagoe (1 van de 2, kan je geloven dat een dorp met 250 mensen twee pubs kan onderhouden? :p) had er een meisje haar ontslag gegeven, en Em ging haar plaats nemen! Ze kon maar een week later beginnen, dus ze moest nog ietsje langer in Cairns blijven, maar we gingen tenminste geen weken elk aan een kant van de staat zitten! :)
Chillagoe zelf is moeilijk te beschrijven. Ik zou drie, vier paginas vol kunnen schrijven, en tegelijkertijd kan ik alles in een paragraaf of twee beschrijven. :) Het dorpje zelf is zeer zeer klein. ¾ echte straten, veel Aboriginals en veel mijnwerkers dichtbij (want de enige industrie in Chillagoe is de mijnindustrie, en misschien een klein klein beetje toeristen). Het was er echt echt heet. En niet Cairns heet of zelfs Alice Springs heet. Een hele andere klasse heet. De eerste paar weken dat ik daar was, was het consistently tussen de 42 en de 45°C. In de schaduw. En dat was dan nog niet eens op het warmste punt van de dag. Het is echt moeilijk om je die hitte in te beelden, zeker als je tot op dat punt in een land geleefd had waar het een zeldzaamheid was dat de temperatuur boven de 35°C gaat.
Gelukkig is het mensenlichaam gemaakt voor aanpassing, en aanpassen deden we, want we moesten allebei in die hitte werken! Em werkte in de pub als barmaid, dus haar job was om mensen te bedienen. :) Er waren twee barmaids die shifts afwisselden: de ene dag werk je 10u – 16u en de andere dag 16u – sluitingstijd. De andere barmaid heette Desiree, en er was ook een kok, Joanna. Beide waren Duits but we didn't hold it against them. ;) Ray was de eigenaar van de pub, maar hij moest kort na haar aankomst in de pub naar het ziekenhuis buiten Chillagoe voor een operatie, en Rachel nam over.
Ik weet wat jullie nu denken, en ja: als je ziek bent in Chillagoe, moet je elders naartoe. Er is zelfs geen dokter, enkel een free clinic met een aantal soort-van verpleegsters en een effectief doktersbezoek elke 3-4 weken. Er is zelfs geen supermarkt in Chillagoe! Er is een general store en the roadhouse (waar ik werkte) had een beperkte winkel, maar de voorraad moest wekelijks uit Cairns en/of Mareeba ingebracht worden door de eigenaars zelf! That's how tiny the place was, guys.
Mijn job was iets anders dan die van Em, ik werkte in het tourist village/roadhouse en moest dus meer verschillende dingen doen. Ik werkte twee shifts, 's ochtends van 9 – 13u of 10 – 14u, en dan 's namiddags 16 – 20u. De ochtendshift was meestal voor housekeeping, afhankelijk van hoeveel er was. We hadden naast kampeerplaatsen een aantal motel units en cabins waar redelijk vaak mensen in verbleven, en die moesten volledig gekuist worden telkens iemand vertrok, plus er was altijd ook de gemeenschappelijke toiletblokken. (If I never see another toilet to clean again, it will still be too soon.) Ik werkte samen met een Brits meisje, Kat, en als er veel werk was 's morgens, deden we dat samen. Anders deed één van ons het housekeeping en bleef de andere in de shop/keuken. Dus voornamelijk de kassa voor mensen die boodschappen deden, en eten klaarmaken als er bestellingen waren. (Wees gerust, geen haute cuisine hoor. Hamburgers, steakburgers, verschillende soorten sandwiches, spek & eieren, etc. The basics. :) En voor je het vraagt, nee, ik heb nooit iemand vergiftigd! :p) Het was geen uitzonderlijk moeilijk werk, maar wel zwaarder dan je zou denken, zeker in dat weer. Ik moest soms 10 tot 15 bedden strippen en opnieuw maken, afstoffen, de gootsteen kuisen, de badkamer kuisen, stofzuigen en dweilen in elke unit/cabin/kamer. En in die temperaturen, je kan je wel voorstellen hoeveel ik zweette. :p
De avondshift was dan allebei in de keuken/shop om het avondeten klaar te maken en te kuisen. :) We hadden een aantal road councilmen (kerels die de wegen in de outback onderhouden) die van maandag tot vrijdag bij ons verbleven, en we maakten meestal een buffet voor hun klaar, aangezien ons menu nogal beperkt is. :)
De weken waren iets langer dan thuis, ik werkte 10 dagen en had dan 4 dagen vrijaf; Em werkte elke dag. It was fun, though. Een leuke ervaring waar we toch een paar toffe mensen hebben leren kennen (Em, Kat, Joanna en ik gaan in januari met een busje roadtrippen van Sydney naar Melbourne!) en het was iets volledig tegenovergesteld van thuis. Ik kan me echt geen groter contrast inbeelden. :p
Er was niet echt veel te doen in de vrije tijd, dus hebben we beiden goed kunnen aan ons kleurtje werken. :p Er was een “waterhole”, een natuurlijke vijver of sorts, waar fris en relatief proper water diep genoeg was om te zwemmen, dus daar gingen we af en toe heen. 's Avonds gingen Kat en ik regelmatig naar de pub om met Em en de andere meisjes te babbelen. The roadhouse had ook een zwembad waar ik regelmatig tussen m'n uren of op mijn vrije dagen in plonsde. Anders hebben we veel gelezen, veel TV gekeken en veel gezweet! :p
Jammer genoeg, aan alle mooie liedjes komt een eind, en na 6 weken voor mij, 4 weken voor Emmy, moeten we afscheid nemen van iedereen en trokken we terug naar Cairns.
Billie, een kerel die naast de pub waar Emmy werkte, woont, boodt ons een lift aan, wat wel gemakkelijk was want de bus van Chillagoe naar Cairns is $60. Which is ridiculous, I know! Hij gaf ons twee opties: oftewel kon hij ons afzetten in Mareeba waar we dan de bus naar Cairns konden nemen (die gelukkig maar $17 is), ofwel konden we roadtrippen met hem. Hij ging namelijk z'n nicht ophalen in Townsville (via de Atherton Tablelands) en dan via Mission Beach terug naar Cairns rijden, en hij zei dat we zeker mee konden gaan for the ride. Aangezien hij vroeger als tourguide had gewerkt, kon hij ons ook dingen laten zien enzo.
We beslisten om met hem mee te gaan tot Townsville en terug, en zo begon onze roadtrip! Het was best wel tof, if a little cramped sometimes, especially when his cousin joined us. :p Maar we hebben veel gezien dat we anders zouden overgeslaan hebben, en daar ben ik wel dankbaar voor. Op de eerste dag reden we door de Atherton Tablelands, en bezochten we Lake Eacham (een zoetwatermeer waar Em en ik ook eventjes in afkoelden) en the Curtain Fig Tree. Die laatste is moeilijk te beschrijven (it's a tree, you know?), maar check de foto's op Facebook: indrukwekkend!
We overnachtten in Townsville, in een klein maar net en goed gemanaged hostel vlak naast zowel het strand als de grootste attractie in Townsville: Reef HQ oftewel een aquarium gewijdt aan het Great Barrier Reef. :) Aangezien Billie 's ochtends een vriend van hem wou opzoeken en ons rond de middag zou oppikken, gingen Em en ik dan maar naar het aquarium, and I'm pretty glad we did. :D Het was die dag incidentally ook mijn verjaardag en hoewel ik het jammer vond om zo weinig vrienden bij me te hebben, was het wel een coole dag. :) 's Namiddags gingen we namelijk naar Crystal Creek, een zwemplaats tussen Townsville en Mission Beach, met rock slides! (Rotsen die zo glad zijn dat je ze als glijbaan kon gebruiken.) De slides waren niet spectaculair, but so much fun! :D
Dan terug de auto in, een stop bij de Frosty Mango voor een ijsje (en een charmante foto met gele tongen die je op Facebook kan bewonderen :p), en op naar Mission Beach. Het weer was iets minder op dat moment: het regende vrij fel in Mission Beach en we konden daar dus ook niks bezoeken. Niet dat we de tijd hadden, we kwamen om 7u 's avonds aan en tegen dat we gegeten hadden (met dessert, it was my birthday after all!), waren we allemaal volledig uitgeput en was het bedtijd. But it was a nice birthday. :)
Op dag drie gingen we bijna recht van Mission Beach naar Cairns, met een korte stop aan de Josephine Falls. Ook daar was er een rock slide, which, yay! Het was toch een beetje anders, want deze slides waren iets gevaarlijker. Aangezien het zoveel geregend had, was het water dieper en waren er sterke stromingen. Je moest goed opletten datje daar niet in terecht kwam, anders kon je je verwachten aan gebroken ledematen of erger!
Gelukkig ging alles goed en zijn we allemaal nog in één stuk, maar de tweede slides waren toch anders dan de eerste. (I preferred the first ones. ;)) Na Josephine Falls was het terug in de auto en rechtstreeks naar Cairns!
The second time around was Cairns toch wel stukken beter! Gedeeltelijk omdat de druk van werk vinden er af was, en ook omdat we leukere dingen gepland hadden! Onder andere een vaste waarde in het programma van backpackers: Great Barrief Reef!
We waren van plan om een viertal dagen in Cairns te blijven, en the reef trip was de eerste van onze avonturen. We vertrokken vroeg 's morgens, voornamelijk omdat de boot uit Port Douglas vertrok (een stadje ongeveer een uur ten noorden van Cairns). We hadden daarvoor gekozen omdat letterlijk iedereen zei dat het beter is om vanuit Port Douglas te vertrekken. Cairns is een vrij grote stad met afval en toerisme en alle negatieve gevolgen daarvan. Het rif bij Cairns is dus wat meer beschadigd, terwijl Port Douglas meer ongerept is.
Dus 's morgens op de bus en dan op de boot (SilverSonic, was onze boot), op weg naar het reef. Emmy was nogal wat zeeziek op de weg naar het rif, jammer genoeg, maar ze heeft niet moeten overgeven! (phew!) Gelukkig ging het over van zodra we in het water gingen snorkelen.
Over het snorkelen zelf zou ik kunnen blijven babbelen. The Great Barrier Reef is....ongelooflijk. Fantastisch. Verbazingwekkend. Er zijn niet genoeg adjectieven in de Nederlandse taal om het te omschrijven, het is zonder meer uniek en... Ik weet het zelfs niet meet. De foto's doen het geen justice. Zeker de onze niet!
Het is niet alleen het zwemmen letterlijk tussen de vissen, maar ook het koraal: de regenboog van kleuren en vormen, ik kan het echt niet beschrijven. Ik kan alleen zeggen dat ik me ongelooflijk vereerd voel dat ik de mogelijkheid heb gehad om dat te zien. Twee keer zelfs. It is truly amazing. Stunning. Magnificent. En zo zou ik wel nog een tijdje kunnen doorgaan.
Soit, we hebben foto's genomen (565 foto's zelfs) en die zullen snel online komen (de mijne toch), maar ik verzeker jullie: de foto's verbleken in vergelijking met het echte.
We zijn drie keer gaan snorkelen, twee keer twee uur en één keer anderhalf uur. Het is echt ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. :) Snorkelen zelf was een beetje van een aanpassing (ever tried to walk with those flippers on? Not as easy as one would think.), de eerste trip was erg veel splutteren en zeewater waar er geen zeewater zou moeten zijn. We moesten ook stinger suits dragen, omdat vanaf November het officieel stinger season is aan de oostkust. Dan mag je ook niet meer zwemmen op het strand waar je wil, maar moet je zwemmen tussen de netten die uitgespannen worden.
Je zou denken, is al die effort wel nodig, maar dit zijn geen kwallen zoals wij ze kennen. Er zijn een twee/drietal erg giftige stingers die (wanneer je niet snel genoeg in een ziekenjuis raakt) dodelijk kunnen zijn. De box jellyfish (één van de giftige) is de dodelijkste zee-inwoner in Australië, it has more victims every year than a crocodile or a shark.
Naast snorkelen hebben we nog twee trips gedaan in Cairns: eentje naar Kuranda, een dorpje in de bergen, en één naar Cape Tribulation, het regenwoud gebied ten noorden van Cairns. Beiden waren best wel de moeite waard. :)
We gingen eerst naar Cape Tribulation, een dagtripje op de bus. Onderweg stopten we bij een aantal dingen, zoals de Mossman Gorge, een natuurlijke rotsvallei met watervallen enzo. Zeker een bezoek waard. We leerden ook veel over het regenwoud van onze gids, veel random feiten en trivia. Na de Mossman Gorge was het de boot op de Daintree rivier, om krokodillen en ander wildlife te gaan zoeken. Kroks hebben we gevonden, veel andere dingen jammer genoeg niet. :( Mijn queeste om een levende wilde slang te zien, lijkt gedoemd om te mislukken. :( Wel veel mooie foto's kunnen nemen! Na de lunch gingen we rechtstreeks naar Cape Tribulation Beach, waar je uit het regenwoud komt op het strand, en direct zicht hebt op een fringing reef. (De reclame slogan voor Cape Tribulation is dan ook “Where the rainforest meets te reef!”. :p) Best wel een mooi strand, hoewel we niet konden zwemmen wegens stingers en/of krokodillen.
Na het strand gingen we naar het rainforest information center, waar ze een soort boardwalk in het regenwoud gebouwd hebben zodat je in de lucht tussen de bomen loopt. Er is ook een observatietoren, waar je het regenwoud op verschillende niveau's kan zien. Daarna was het terug naar huis, met nog een paar look-out stops onderweg, voor een foto mogelijkheid. :)
Kuranda, onze andere dagtrip vanuit Cairns, was iets anders, maar toch net zo indrukwekkend. Kuranda ligt in de bergen, en er zijn verschillende scenic mogelijkheden om er te raken. De meeste tours bieden een heenreis met de Kuranda Scenic Railway aan, en dan een terugrit met de SkyRail. Beiden waren zeker de moeite met fantastische uitzichten, wat je ook wel zal kunnen zien eens de foto's online komen. ;)
In Kuranda zelf is er niet superveel te doen, maar genoeg om de paar uurtjes tijd die je hebt op te vullen. Er zijn redelijk wat winkeltjes (Kuranda overleeft namelijk op toerisme) en een paar parken. Wij zijn naar één van de drie geweest: Koala Gardens. De andere twee waren Butterfly Garden en Bird World. Het was te duur om ze alledrie te doen, en de koala's wonnen toch wel met voorsprong. :p Koala Gardens is trouwens ook waar zowel Emmy als ik de traditionele “hugging a koala” foto laten nemen hebben. Het moest er eens van komen, eh. (Best wel komiek dat ik per toeval die foto laten nemen heb op dezelfde plaats waar Charlotte hem een kleine 3 jaar geleden nam. :)) Ik deed het combi-pakket, koala en wurgslang; Emmy enkel de koala. Foto's komen online!
Wist je trouwens dat koala's ongelooflijk lekker ruiken? Da's al die eucalyptus. :p En dat ze lange en redelijk scherpe klauwen hebben? De krassen stonden de volgende dag nog altijd op m'n arm!
Na de koala's wast met de SkyRail terug naar Cairns, wat zeker ook een belevenis was. SkyRail is een kleine cabin die aan ijzeren touwen hangt en je over de bergen terug naar Cairns trekt. Een kabellift, dus. Zorgde voor een hoop heel indrukwekkende foto's die (je weet het ondertussen al) hopelijk snel online zullen komen. :p
Het plan was om de dag na Kuranda op de bus te hoppen naar Townsville, maar ik had plots wat last van maag/darmen, en long story short, moest naar de dokter. Het was eigenlijk wel nog goed om een dag rust te hebben want al die dagtrips en busritten enzo, je zou vergeten dat je eigenlijk op vakantie bent! Een tweetal dagen later vertrokken we dus op de bus naar Townsville. :)
Aangezien we al in Townsville geweest waren, bleven we er nu maar een paar dagen. Voornamelijk wilden we Magnetic Island bezoeken, wat een natuurparadijs met heel veel baaien en ongerepte stranden zou moeten zijn. (Bleek ook zo te zijn!)
Magnetic Island was ook een dagtrip, maar eentje die we alleen deden, 's morgens op de ferry en eenmaal we op het eiland waren, huurden we een Mini-Moke (een soort van een Mini, moet je maar es opzoeken). Dat bleek best wel een avontuur, om dat ding het eiland rond te krijgen; niet omdat ik links moest rijden maar omdat het een antiek machientje was! Tussen de 30 en de 40 jaar oud, dus de zetels waren niet aan te passen. Ik zat letterlijk met m'n knieën tegen het stuur! En op een gegeven moment wou da beestje echt niet starten en hadden we een kort moment van paniek (de fee als je één van de Moke's kapot maakte liep in de duizenden dollars) voor we de choke klep vonden. Aangezien we geen van beiden precies wisten hoe dat marcheerde, belden we vlug eventjes naar het main office en bleek dat we het helemaal niet kapot gemaakt hadden: het beestje was gewoon oud!
De hoofdactiviteit op Magnetic Island is zonnebaden en zwemmen, maar er zijn ook een aantal oude Wereldoorlog II forten die je kan gaan bezoeken. Best wel een stevige wandeling, zeker in de tropische temperaturen ginder, maar wel de moeite waard! Ten eerste, omdat het uitzicht op de top absoluut fantastisch is, en ten tweede omdat de Forts Walk vlak door het gebied loopt waar de wilde koala's leven! Magnetic Island heeft de grootste aantallen wilde koala's in Australië, dus we hoopten er toch wel een paar te zien!
Gelukkig hadden we het advies van verschillende mensen gevolgd en de wandeling als eerste activiteit gedaan, 's morgens (relatief) vroeg, en werden we daarvoor beloond! Gelukkig ook, want een paar mensen die we achteraf mee spraken zeiden dat zij later geweest waren, en geen koala's gezien hebben. Wij dus wel, twee keer zelfs baby koala's! :D So cute, you guys, you have no idea. :D
Na de wandeling werkten we een beetje aan ons kleurtje. We wilden nog een wandeling doen, maar het was iets te moeilijk voor mijn knieën, dus dan placeerden we ons maar op het strand. En de fun was nog niet over, aan het einde van een lange dag zonnebaden en foto's trekken hoort een deftig diner, wat in mijn familie betekend: barbecue!
In Australië (toch in Queensland) hebben ze openbare barbecues in het park. Is echt amusant om te zien, langs de Strand, het park langs het strand in Townsville, stond om de 500 meter ofzo, een blokje met een paar gasbarbecues en een paar picnic tafels ernaast. Ik vind het echt fascinerend, zeker omdat het allemaal zo proper is. Er staan overal vuilnisbakken en iedereen deponeert daar braaf hun afval in. Als er in België barbecues in het park zouden staan, ben ik er zeker van dat er in de kilometer errond hopen afval zou liggen. Maar hier niet.
Soit, Emmy en ik dus naar de winkel om boter, vlees en groentjes; en boom: impromptu barbecue! En na de barbecue naar Gelatissimo, een gelateria op de weg naar huis van het park met, niet gezeverd, de beste ijs ooit. Ze hebben een chocolade sorbet waar ik echt liters van zou kunnen eten. Zeker op het zelfde niveau, of niet beter dan de Da Vinci. :D A perfect ending to a perfect day!
Jammer genoeg moesten we de volgende dag Townsville al verlaten, maar het was met spijt in het hart. Ik heb niet veel affectie voor Cairns, maar Townsville vond ik het echt spijtig om achter te laten. Soit, I might go back one day, who knows! Al is het maar voor de chocolade sorbet. :p
En na Townsville was het opnieuw de bus op (we kunnen ondertussen al zeer goed overweg met de Greyhound Australia. :p) naar Airlie Beach, waar ik op dit moment zit!
Airlie Beach is eigenlijk niks, superklein met maar één straat en bijna niks te doen. Bijna, want Airlie Beach is de vertrekplaats voor de uitstap die elke backpacker doet. Er zijn drie vaste waarden voor backpackers die langs de oostkust trekken: Great Barrier Reef, Fraser Island en de Whitsundays.
En wat een trip is het. Het is nog zo één van die dingen die ik met geen worden kan beschrijven. Het is in principe een zeiltrip. Je gaat op een boot voor hoeveel dagen je wenst (je kan van 1 tot 5), en zeilt rond de 74 eilandjes die hier aan de kust liggen. Het is echt paradijs. Blauwe hemel, blauwer water, witte (en ik bedoel echt witte) stranden... Definitely one of the highlights of the trip.
Wij kozen voor een middelmaat, zowel in tijd als in prijs: 2 dagen, 1 nacht, op een boot genaamd de Waltzing Matilda. Het bleek uiteindelijk een goede keuze, want we konden veel dingen zien zonder dat alles gehaast voelde. Bovendien waren de slaapkamers (als je ze al zo kan noemen) erg erg klein, dus ik was best blij dat ik geen tweede nacht daarin moest slapen.
Het was echt subliem. Op de eerste dag trokken we naar wat waarschijnlijk het meest gefotografeerde strand van Australië is: Whitehaven Beach. En terecht want het is echt paradijs. Wit zand, zo fijn dat je moet opletten met je camera als er veel wind is, water blauwer dan dat ik het ooit gezien heb, en absolutely crystal clear. Je kon tot aan je kin in het water staan en als je naar beneden keek, kon je nog altijd je voeten zien. Really really really amazing. Een ervaring om nooit te vergeten. :) Eerst naar de lookout voor de fotografie en dan in de bikini en en in het water! We bleven daar ongeveer een 3 en een half uur, en dan moesten we jammer genoeg terug naar de boot, want het werd al wat laat in de namiddag. (Whitehaven is een 4-5 tal uren van Airlie met de boot, daarom dat we op de eerste dag niets anders konden doen.)
Na Whitehaven was het terug op Matilda en then we “chased the sunset”, om de term van onze skipper (Trent, die trouwens best wel aangenaam gezelschap was). En wat een zonsondergang, guys. Ik heb een mentale ranking van zonsondergangen die we gezien hebben die absoluut stunning waren: 1. Katherine National Park; 2. Whitsundays en 3. Uluru. Om eventjes super corny te wezen: I don't think I'll ever forget some of the things we saw here. Ik weet dat jullie nu denken “ja, duh!” maar... ik weet niet, ik kan het moeilijk omschrijven, maar het is precies alsof de natuurlijkse schoonheid van dit land iets vanbinnen aanraakt en verandert? I don't know, I probably sound like a crazy person, but then I've never been the most sane. ;)
Soit, alle meligheid achter de rug, het was echt fantastisch. Na de zonsondergang zeilden we naar een kleine baai waar we voor anker gingen tijdens de nacht. Het was één van de cyclone shelters (waar ze de boten van Airlie Beach zouden heen brengen als er een cyclone was), dus de oceaan was super glad. Goed ook, want slapen als je van de ene kant naar de andere rolt is allemaal goed en wel voor ervaren zeegangers, maar voor leken zoals wij... :p
's Morgens was iedereen best wel vroeg op, waarschijnlijk omdat de boot zo klein was dat je het ontbijt vanuit elke slaaphut kon ruiken en/of horen. Over het eten hadden we trouwens zeer weinig te klagen. Onze kokkin en tweede crew member heette Sara (hoewel ze liever had dat we haar Rainbow noemden. :p) en het verbaasde me telkens opnieuw welke kunsten ze uit die kleine bootkeuken kon halen. Lasagna of sorts, steak, een varieteit van slaatjes en dergelijke. Indrukwekkend, for sure. :)
De tweede dag was voornamelijk gewijdt aan snorkelen over het reef. Emmy en ik hadden deze keer geen onderwater camera bij, en hebben dit verschillende keren betreurt. Voor de mensen die denken dat het rif bij de Whitsundays te verwaarlozen is: totally not true. Er waren minder vissen, maar het koraal was net zo indrukwekkend, if not more so. PLUS, I got to swim with a turtle! Een kleintje, maar toch, een wilde schildpad! :D
Jammer genoeg mochten we deze keer geen flippers dragen en heb ik m'n voet gesneden op het koraal. Aangezien dat maar een twee dagen geleden was, loop ik nog altijd een beetje te hobbelen. :p Na twee verschillende snorkel sites, moesten we jammer genoeg terug zeilen. En het was effectief echt zeilen, met alledrie zeilen op en we gingen sneller vooruit dan wanneer de motor aanlag. :)
Also, very exciting, op de weg terug moesten Trent en Rainbow de zeilen naar beneden halen en had hij dus iemand anders nodig om de boot te sturen. Toen hij om iemand vroeg viel er eventjes stilte dus (is anybody surprised) zei ik maar dat ik het wel ging doen!
Twas eigenlijk echt niet zo moeilijk als ik gedacht had. :p Ik moest enkel ervoor zorgen dat we niet ronddraaiden en tussen de twee markering die Trent me toonde bleven. Not exactly rocket science, but a fun thing to do anyway. :D
En here we are now! Op dit moment zit ik onze hotelkamer in Airlie Beach, en ja het is effectief een hotelkamer. :p Ik had op voorhand gebeld om onze accomodatie te boeken, maar toen we hier aankwamen bleek alles in orde oor de zeiltrip, maar was onze kamer volgeboekt voor de nachten na de zeiltrip! Em en ik waren dus een beetje in paniek, want het is hier op dit moment “schoolies”, en dat (volgens wat ik begrijp) betekent dat alle middelbare scholen gedaan hebben, en alle afgestudeerde tieners naar hier komen om te feesten (en lawaai te maken. Grrrr.). Dus het ging zeer moeilijk worden om op zo'n korte termijn nog iets anders te vinden.
Dus na een beetje marchanderen met de receptioniste, heb ik voor ons een privé hotelkamer kunnen versieren aan een serieuze korting van $100 per nacht! Kvind het wel jammer dat we morgen moeten vertrekken, want tis by far de meest luxueuze kamer dat we op onze reis in verbleven hebben. :( Maar aan alle mooie liedjes komt een eind, zeker? Soit, we gaan je wel nog es een foto tonen van het uitzicht. :p Want we zitten een verdieping of 8 de lucht in en vlakbij het strand, dus. :D
En van vertrekken gesproken: important announcement! Em en ik hebben op dit moment alle accomodatie en transport en dergelijke geboekt, dus hebben we een clear schedule van wanneer we waar kunnen zijn. Een clear schedule dat ik met jullie zal delen! :) Bij deze: onze whereabouts min of meer tot we op de vlieger stappen en naar huis komen!
21/11 – 24/11: Rockhampton
24/11 – 27/11: Hervey Bay (& Fraser Island)
27/11 – 02/12: Brisbane
02/12 – 11/12: In een auto ergens tussen Rockhampton en Brisbane (we huren een auto en doen een mini-roadtrip. Yaaaaay, road trip, road trip!)
11/12 – 17/12: Surfers Paradise
17/12 – 21/12: Byron Bay
21/12 – 24/12: Port Macquarie
24/12 – 29/13: Newcastle
30/12 – ?? : Sydney
Vanaf dan wordt het iets losser. Van 30/12 tot 12/01 huren we een campervan en roadtrippen we van Sydney naar Melbourne, en dan vanan 12/01 tot 16/02 blijven we in Melbourne. En om 16/02 stappen we op de vlieger terug naar het Belgenlandje. ;)
Dus bij deze: geen vragen meer over waar we zijn en wanneer we waar zijn en dergelijke! Memoriseren die handel. ;)
Ik heb op dit moment helemaal niks meer te zeggen, kan je dat geloven, want we zijn helemaal up to date met de blog! Hah. Geen comments meer om een vervolg te eisen dus, jongens. :p
As always, take care of yourselves! We miss you all, en zeker nu dat voor ons de datum van terugkeer dichter en dichterbij komt! Ik weet dat het nog 3 maanden is, maar in vergelijking met de 9 maanden die al voorbij zijn, is dat niet zoveel meer. :)
Cheers guys, and all my love. :)
Xxx Lindsey
PS: firstly, uh, sorry the end of the blog was kinda delayed. :/ Phone shenanigans. And secondly: I suck at Dutch so just ignore any and all dt mistakes, kay? :D Awesome.
zondag 6 november 2011
Patience is a virtue...?
Begin September gingen we van de middelmatige temperaturen in Adelaide, naar een 30 graden in Alice Springs! Het was gelukkig een aangename warmte, niet van dat drukkend weer (dat kwam later nog). Vanaf het moment dat we van het vliegtuig stapten hadden we zoiets van 'Yes, that's what we're talking about!'. :)
We namen de shuttlebus van de vlieghaven naar ons hostel, de YHA. Ik vond het een zeer goed hostel! De keuken alleen al was properder dan die in het huis on Dandenong Road in Melbourne. :P We deelden een kamer met 6 andere meisjes.
Onze eerste dag was vooral gevuld met ons installeren in onze kamer. Dan zijn we even op ons bed gaan liggen... om net op tijd voor zonsondergang wakker te worden.
Verschillende reisgidsen raadden ons aan Anzac Hill op te zoeken at sunset. So that's what we did. Meteen kregen we ook onze eerste indruk van Alice. Wat opviel was natuurlijk de Aboriginals. Daar hebben we weinig van gezien in Melbourne en Adelaide. Dat was hier wel anders!
Anyway, het is/was niet zo goed gesteld met onze (uhm toch alleszins mijn) conditie, maar we zijn de heuvel goed en wel opgeklommen. De zon baadde Alice en omgeving in een oranje gloed. Op Anzac Hill staat een monument om World War II te herdenken, een witte pillaar die door de zon ook oranje kleurde. De zon zakte dieper en veranderde van oranje naar rood. Nog voor ze de bergen raakte ging ze onder, in het niets zo leek het. She was there, and the next moment she wasn't. Heel erg vreemd!
Onze tweede dag in Alice Springs hebben we het rustig aan gedaan. Het voelde nog altijd vreemd om in zo'n warme temperaturen te zitten na Melbourne en Adelaide. In Adelaide was het al lente aan het worden, maar dat was geen 30 graden.
In Alice is er nie superveel te doen, maar we hebben toch onze tijd kunnen vullen. We zijn naar een reptile house geweest. Amazing, allemaal slangen, waaronder de meest giftige. Het was wel grappig toen iemand die daar werkte de kooi van een giftige slang opendeed om (denk ik) hem wat uit te kuisen. Lindsey vond dat fascinerend, ik deed een paar stappen naar achter en deed mijn best om me geen rampscenario's in te beelden.
Ik vind slangen enzo wel mooi hoor. Achter slot en grendel.
De hagedissen en gekko's waren super! Ik wil er bijna eentje als huisdier. Kwas tegen dan wel nog geen grote fan van goanna's. Er is er eentje – Frank – die vrij rondloopt daar. Bij het binnenkomen waarschuwen ze je om uit te kijken waar je loopt!
Foto's heb ik zelf niet veel getrokken, maar Lindsey wel en eens ze ze heeft geupload kan je ze op haar facebook bewonderen.
In de tuin van the reptile house leeft er ook een zoutwaterkrokodil. Ik was tegen dan ook nog geen grote fan van die beesten, haha, maar het was wel very impressive. Zoutwaterkrokodil zijn de mens-etende, btw. De niet mens-etende zijn zoetwaterkrokodillen en zijn ook kleiner.
We zijn ook een kijkje gaan nemen bij de Flying Doctors. Misschien kennen jullie wel het principe van de Flying Doctors, of herinneren jullie een tv serie ofzo. Het bezoek was kort maar informatief. In een land als Australië kan een organisatie als de Flying Doctors wel het verschil maken. Ze worden grotendeels gesteund door de overheid. Maar ze hebben daarnaast ook nood aan donaties. Nieuwe vliegtoestellen moeten bijvoorbeeld worden aangekocht en geld van de overheid is daarvoor niet voldoende!
Onze tour naar Uluru en Kata Tjuta was de dag daarop. Het is een eindje rijden en we hadden maar 1 dag, dus om 5.50 in de ochtend werden we al opgehaald. Met kleine oogjes stapten we de bus op en ik geef toe, ik heb het meeste van de rit heen afgewisseld tussen slaap en proberen niet in slaap te vallen. Eens we het park bereikten, voelde ik me wakkerder en werd het ook interessanter. Tijdens de busrit vertelde de buschauffeur (of een van de, want ze waren met 2) wat meer over de omgeving en ook over Uluru en Kata Tjuta.
Het is soms moeilijk om die cultuur waar je over leest en hoort, tijdens tours naar Uluru en dergelijke te verenigen met het beeld van de Aborigines die je ziet in Alice Springs of Darwin. Aborigines krijgen geld van de overheid (veel zijn eigenaar van grote stukken land die de overheid least, en zo krijgen veel aborigines maandelijks een cheque), maar eens ze dat geld ontvangen spenderen ze het meeste aan alcohol. Met als gevolg dat je af en toe dronken Aborigines ziet op straat. Vooral in Alice Springs vond ik dat in het begin choquerend. Ze zijn ook erg luid. Anyway, ze hebben een heel andere manier van leven. In geval dat er iemand meer wil weten, eens ik beter internet heb (zit op dit moment samen met Lindsey in The Middle Of Nowhere, Australia) zoek ik een blogpost op over de Aborigines in Australië dat onze couchsurfing host in Darwin ons aanraadde te lezen. Hopelijk vergeet ik het niet.
Dat terzijde.
Uluru was super. Mensen die het zich ontzien van de tocht naar Alice te maken zeggen vaak “It's just a piece of rock.”. Dat is hun recht, I guess, maar ik ben blij dat we het wel gezien hebben. Het is ook leuk om het met een tour te doen. Tis een lange rit heen en terug, en als je niets weet over de achtergrond, ja dan is het idd maar een stuk steen waar je 3 uur naartoe rijdt, wat foto's van neemt en dat is het dan. Ik heb er alleszins van genoten.
Aan het eind van onze dag, bij de ondergaande zon, aten we barbeque en dronken we bubbels (of fruitsap). De kleuren van Uluru veranderen tijdens zonsondergang van oranje naar een diep donkerrood. Zelfs een beetje paars. An excellent ending to an excellent day.
De rit terug was het donker en moest de buschauffeur opletten voor kangoeroe's enzo. We hebben moeten remmen omdat er een kameel de weg overstak.
Jaja, kamelen. Eigenlijk wist ik niet dat die er waren in Alice Springs. Ze zijn er niet altijd geweest, maar werden overgebracht toen er nog geen auto's bestonden om de woestijn over te steken. Er zijn nu een heleboel wilde kamelen.
Onze laatste dag vertrokken we maar om 7 uur 's avonds. We hadden nog iets leuks in store voor tijdens de dag! We zijn kameel gaan rijden. Ik ben nu aan het twijfelen of dat de juiste term is, maar kan lik nie op een andere manier komen om het te zeggen! Paardrijden. Kameelrijden. Whatever, you know what I mean. Dat was een belevenis! En best wel comfy. You know, as far as sitting on the back of an animal goes. Onze kameel heette Pixie. Ze ging al meteen rechtstaan toen ik nog maar half op haar geklommen was, en toen moest Lindsey er nog op. Pixie had a mind of her own.
Twas best cool. We waren met een paar mensen (ik denk 10?), 2 per kameel. En dan reden we langs het 'wandelpad', genietend van het landschap. Nu ja, genieten, twas vlak en droog. :P Twas een leuke ervaring.
Daarna was het tijd te vertrekken op de koude Greyhound bus op weg naar Katherine! Maar meer daarover in een andere blogpost. :)
Foto's kan je vinden op Facebook:
Alice Springs - Anzac Hill
Uluru en Kata Tjuta
En Picasa:
Anzac Hill
Uluru en Kata Tjuta
Camels!
Ciao!
X
Emmy
PS: Ik weet dat het een eindje duurt om alle blogposts online te krijgen. Terwijl we in the outback zaten was het nu eenmaal nie makkelijk te internetten en het was ook nie mijn prioriteit. Ik zou zeggen dat we vanaf nu regelmatig updaten maar geen beloftes maken lijkt mij het best. We doen ons best! In the mean time zijn we bereikbaar op onze gsms, facebook en email!
Take care everyone. Until next time.
We namen de shuttlebus van de vlieghaven naar ons hostel, de YHA. Ik vond het een zeer goed hostel! De keuken alleen al was properder dan die in het huis on Dandenong Road in Melbourne. :P We deelden een kamer met 6 andere meisjes.
Onze eerste dag was vooral gevuld met ons installeren in onze kamer. Dan zijn we even op ons bed gaan liggen... om net op tijd voor zonsondergang wakker te worden.
Verschillende reisgidsen raadden ons aan Anzac Hill op te zoeken at sunset. So that's what we did. Meteen kregen we ook onze eerste indruk van Alice. Wat opviel was natuurlijk de Aboriginals. Daar hebben we weinig van gezien in Melbourne en Adelaide. Dat was hier wel anders!
Anyway, het is/was niet zo goed gesteld met onze (uhm toch alleszins mijn) conditie, maar we zijn de heuvel goed en wel opgeklommen. De zon baadde Alice en omgeving in een oranje gloed. Op Anzac Hill staat een monument om World War II te herdenken, een witte pillaar die door de zon ook oranje kleurde. De zon zakte dieper en veranderde van oranje naar rood. Nog voor ze de bergen raakte ging ze onder, in het niets zo leek het. She was there, and the next moment she wasn't. Heel erg vreemd!
Onze tweede dag in Alice Springs hebben we het rustig aan gedaan. Het voelde nog altijd vreemd om in zo'n warme temperaturen te zitten na Melbourne en Adelaide. In Adelaide was het al lente aan het worden, maar dat was geen 30 graden.
In Alice is er nie superveel te doen, maar we hebben toch onze tijd kunnen vullen. We zijn naar een reptile house geweest. Amazing, allemaal slangen, waaronder de meest giftige. Het was wel grappig toen iemand die daar werkte de kooi van een giftige slang opendeed om (denk ik) hem wat uit te kuisen. Lindsey vond dat fascinerend, ik deed een paar stappen naar achter en deed mijn best om me geen rampscenario's in te beelden.
Ik vind slangen enzo wel mooi hoor. Achter slot en grendel.
De hagedissen en gekko's waren super! Ik wil er bijna eentje als huisdier. Kwas tegen dan wel nog geen grote fan van goanna's. Er is er eentje – Frank – die vrij rondloopt daar. Bij het binnenkomen waarschuwen ze je om uit te kijken waar je loopt!
Foto's heb ik zelf niet veel getrokken, maar Lindsey wel en eens ze ze heeft geupload kan je ze op haar facebook bewonderen.
In de tuin van the reptile house leeft er ook een zoutwaterkrokodil. Ik was tegen dan ook nog geen grote fan van die beesten, haha, maar het was wel very impressive. Zoutwaterkrokodil zijn de mens-etende, btw. De niet mens-etende zijn zoetwaterkrokodillen en zijn ook kleiner.
We zijn ook een kijkje gaan nemen bij de Flying Doctors. Misschien kennen jullie wel het principe van de Flying Doctors, of herinneren jullie een tv serie ofzo. Het bezoek was kort maar informatief. In een land als Australië kan een organisatie als de Flying Doctors wel het verschil maken. Ze worden grotendeels gesteund door de overheid. Maar ze hebben daarnaast ook nood aan donaties. Nieuwe vliegtoestellen moeten bijvoorbeeld worden aangekocht en geld van de overheid is daarvoor niet voldoende!
Onze tour naar Uluru en Kata Tjuta was de dag daarop. Het is een eindje rijden en we hadden maar 1 dag, dus om 5.50 in de ochtend werden we al opgehaald. Met kleine oogjes stapten we de bus op en ik geef toe, ik heb het meeste van de rit heen afgewisseld tussen slaap en proberen niet in slaap te vallen. Eens we het park bereikten, voelde ik me wakkerder en werd het ook interessanter. Tijdens de busrit vertelde de buschauffeur (of een van de, want ze waren met 2) wat meer over de omgeving en ook over Uluru en Kata Tjuta.
Het is soms moeilijk om die cultuur waar je over leest en hoort, tijdens tours naar Uluru en dergelijke te verenigen met het beeld van de Aborigines die je ziet in Alice Springs of Darwin. Aborigines krijgen geld van de overheid (veel zijn eigenaar van grote stukken land die de overheid least, en zo krijgen veel aborigines maandelijks een cheque), maar eens ze dat geld ontvangen spenderen ze het meeste aan alcohol. Met als gevolg dat je af en toe dronken Aborigines ziet op straat. Vooral in Alice Springs vond ik dat in het begin choquerend. Ze zijn ook erg luid. Anyway, ze hebben een heel andere manier van leven. In geval dat er iemand meer wil weten, eens ik beter internet heb (zit op dit moment samen met Lindsey in The Middle Of Nowhere, Australia) zoek ik een blogpost op over de Aborigines in Australië dat onze couchsurfing host in Darwin ons aanraadde te lezen. Hopelijk vergeet ik het niet.
Dat terzijde.
Uluru was super. Mensen die het zich ontzien van de tocht naar Alice te maken zeggen vaak “It's just a piece of rock.”. Dat is hun recht, I guess, maar ik ben blij dat we het wel gezien hebben. Het is ook leuk om het met een tour te doen. Tis een lange rit heen en terug, en als je niets weet over de achtergrond, ja dan is het idd maar een stuk steen waar je 3 uur naartoe rijdt, wat foto's van neemt en dat is het dan. Ik heb er alleszins van genoten.
Aan het eind van onze dag, bij de ondergaande zon, aten we barbeque en dronken we bubbels (of fruitsap). De kleuren van Uluru veranderen tijdens zonsondergang van oranje naar een diep donkerrood. Zelfs een beetje paars. An excellent ending to an excellent day.
De rit terug was het donker en moest de buschauffeur opletten voor kangoeroe's enzo. We hebben moeten remmen omdat er een kameel de weg overstak.
Jaja, kamelen. Eigenlijk wist ik niet dat die er waren in Alice Springs. Ze zijn er niet altijd geweest, maar werden overgebracht toen er nog geen auto's bestonden om de woestijn over te steken. Er zijn nu een heleboel wilde kamelen.
Onze laatste dag vertrokken we maar om 7 uur 's avonds. We hadden nog iets leuks in store voor tijdens de dag! We zijn kameel gaan rijden. Ik ben nu aan het twijfelen of dat de juiste term is, maar kan lik nie op een andere manier komen om het te zeggen! Paardrijden. Kameelrijden. Whatever, you know what I mean. Dat was een belevenis! En best wel comfy. You know, as far as sitting on the back of an animal goes. Onze kameel heette Pixie. Ze ging al meteen rechtstaan toen ik nog maar half op haar geklommen was, en toen moest Lindsey er nog op. Pixie had a mind of her own.
Twas best cool. We waren met een paar mensen (ik denk 10?), 2 per kameel. En dan reden we langs het 'wandelpad', genietend van het landschap. Nu ja, genieten, twas vlak en droog. :P Twas een leuke ervaring.
Daarna was het tijd te vertrekken op de koude Greyhound bus op weg naar Katherine! Maar meer daarover in een andere blogpost. :)
Foto's kan je vinden op Facebook:
Alice Springs - Anzac Hill
Uluru en Kata Tjuta
En Picasa:
Anzac Hill
Uluru en Kata Tjuta
Camels!
Ciao!
X
Emmy
PS: Ik weet dat het een eindje duurt om alle blogposts online te krijgen. Terwijl we in the outback zaten was het nu eenmaal nie makkelijk te internetten en het was ook nie mijn prioriteit. Ik zou zeggen dat we vanaf nu regelmatig updaten maar geen beloftes maken lijkt mij het best. We doen ons best! In the mean time zijn we bereikbaar op onze gsms, facebook en email!
Take care everyone. Until next time.
dinsdag 20 september 2011
It's gonna be totally awesome
Hello hello!
Omdat het een eindje duurt om alles op te schrijven over alles wat we gedaan hebben, hebben we beslist van alles wat te verdelen. Deze post gaat over Adelaide, de volgende gaat dan over Alice Springs, enz. :) Anders zouden jullie nog langer mogen wachten op een update. :P
Moving on!
Na 6 maanden hebben we het mooie (maar nog altijd een beetje koude) Melbourne achter ons gelaten. Het was een beetje een mengeling van verschillende emoties. Aan de ene kant was het (en is het nog steeds) spannend om eindelijk aan onze rondreis te beginnen, maar aan de andere kant lieten we vrienden achter en gaan we Melbourne missen. Het is een troost dat we nog even terug keren voor we naar huis gaan in februari.
Dus op 26 augustus was het tijd om onze spullen te pakken. Dat is een deel van reizen dat ik haaaat. In Melbourne zeker, omdat we daar zolang geweest zijn en dus ook meer spullen hadden. Anyway. It's all good, we hebben onze bagage kunnen houden onder de limiet.
Na een paar uurtjes slapen zijn we op de trein gestapt in Southern Cross station, richting Adelaide. Het was rustige treinrit waar we allebei wat slaap hebben ingehaald. Het landschap dat ons voorbij gleed bracht me al meteen in vakantiestemming.
Adelaide is veel rustiger dan Melbourne, tis minder druk, maar dat was wel een aangename afwisseling. Adelaide heeft wel iets. Toen we aankwamen met de trein – waar we 10 uur hebben op gezeten – kwam onze couchsurfing host – Cameron – ons ophalen. Die bracht ons meteen naar zijn huis, waar hij woont bij zijn ouders, zus en broer. Twas een gezellige avond, met barbeque en we hadden er een heel goed gevoel bij. Er was ook een andere couchsurfster aanwezig, Lisa uit Nederland.
Een van de eerste dingen die we hebben bezocht – naast het strand – was de Central Market. Naast de normal fruit and veggies hadden ze er ook andere dingen, zoals chocolade, noten, veel vlees en kaas, en nog veel meer. Ze hadden Nederlandse gouda en Franse brie, maar dat was zo voor rond de 60 dollar de kilo, haha. Er was ook een kraam die allerlei dingen van thuis had! Cafe noir koekjes, peperkoek, Bonne Maman (maar dat kan je ook in de Coles vinden ), van die ketchup in rode flessen met witte doppen op (kan nu niet op de naam komen), it was awesome. Ze hadden ook appelmoes! (de enige appelmoes die je hier vind is in kinder – of babyporties, heel vreemd). De dame die het kraam uitbaatte was wel een beetje geïrriteerd omdat we zo enthousiast waren maar uiteindelijk niets kochten.
We zijn ook naar de zoo geweest. Daar hadden ze veel dieren, zoals in alle andere zoo's. :P Waar de Adelaide zoo heel trots op is, zijn de twee panda's Wang Wang en Funi. I'm not making those names up. Ze zijn enorm schattig, maar deden niet zo veel toen we daar waren. Anyway. Verder is het leuker voor jullie om de foto's te zien denk ik, want veel kan je eigenlijk niet vertellen over een zoo. Lindsey heeft haar links naar haar facebookalbums al in een blogpost gezet voor jullie, ik doe hetzelfde aan het eind van deze post.
Naast de zoo zijn we ook nog naar de Botanic Gardens geweest, waar Lindsey en ik enorm veel foto's hebben genomen. Het was een mooie dag, blauwe hemel en de zon die ons meteen in de juiste sfeer bracht. Het was nog altijd winter dus de rozentuin bijvoorbeeld stond nog niet in bloei. Maar hier en daar waren er al een paar rozen die te voorschijn kwamen en daar hebben we alvast veel foto's van genomen. Botanic Gardens vind je in iedere major city. Denk ik. Voor ons is dat leuk want er zijn hier zoveel bomen en planten die we thuis niet hebben, met bijbehorende vogels enzo ook. Namen onthoud ik nie, maar kvind het wel iets hebben om al die bomen – planten – en bloemensoorten te zien eigen aan dit continent, of andere plaatsen waar ik misschien nooit naartoe zal gaan.
In de Botanic Garden van Adelaide is er een waterlelie-paviljoen. We lazen het bordje met alle info over het paviljoen en waren heel erg nieuwsgierig om de befaamde Amazon Waterlily te zien.
Blijkt dat het paviljoen gesloten was voor een aantal dagen...
Het hoogtepunt van Adelaide was natuurlijk onze winetour! In de ochtend kregen we een rondleiding rond Adelaide, met zo'n beetje de geschiedenis van Adelaide in een notendop meegedeeld door de buschauffeur. We zijn een kijkje gaan nemen naar de fabriek van Haighs chocolate, waar ze ons ook wat chocolade hebben laten proeven. Lindsey en ik zijn het er over eens dat de chocolade hier niet in de buurt komt van Belgische chocolade. That's just how it is.
Na het uitzicht vanaf Mt Lofty op Adelaide te bewonderen reden we verder naar Hahndorf. Het is een stadje (dorpje?) ongeveer een half uur rijden uit Adelaide en werd in de negentiende eeuw gesticht door immigranten uit Pruisen. Het heeft nog altijd heel sterke Duitse invloeden, al denk ik nie dat er daar nog mensen zijn die effectief Duits spreken. Anyway, tis wel een schattig klein stadje. De appelstrudel was lekker. :P Het was wel gezellig om in de zon door Hahndorf te slenteren...
Na ons bezoekje naar Hahndorf was het tijd voor het tweede deel van de trip: winetasting! Yaaaaay! Wat we misschien nog niet hebben vermeld op onze blog is dat de wijn hier erg goed is en de Australiërs zijn daar ook heel trots op. We bezochten drie wijnmakerijen/wijngaarden. Ik vond het een superervaring. Ik heb veel lekkere wijnen geproefd, ik heb ook het gevoel dat we iets bijgeleerd hebben over wijn maken die dag. :P We hebben ook honingmede kunnen proeven! 'Very sweet with a kick to it.' Mmmmm.
Onze laatste dag in Adelaide was best memorabel... Onze couchsurfinghost Cameron had voorgesteld de trip naar Kangaroo Island te doen met de auto, ipv public transport. Maar goed ook, want er is blijkbaar geen public transport op het eiland. :P We konden maar voor een dag gaan, want de volgende dag hadden Lindsey en ik een vlucht richting Alice Springs te halen. We beslisten de eerste ferry heen en laatste ferry terug te boeken.
Kangaroo Island is best groot als je het op een dag wil zien, dus hebben we op voorhand een lijst gemaakt van de dingen die we echt wilden bezoeken. Een daarvan was de Seal bay! Zoals de naam al zegt is het een baai waar veel zeehonden/zeeleeuwen rondhangen. Natuurlijk kan je nie zomaar op het strand zelf gaan wandelen, maar je kon ze wel zien vanaf het daarvoor aangelegde wandelpad. :) It was so awesome. Jammer natuurlijk dat je niet dichter kon, maar daar is een zoom functie voor I guess.
We zijn ook naar the Little Sahara geweest, waar Cameron prompt zijn schoenen afdeed, de zandberg opliep om er dan als een kind weer van te rollen. Lindsey is ook tot aan de top geraakt. Ik had dat nie zo nodig, al dat zand. Twas wel heel mooi. De lucht was zo'n intens blauw die om een of andere reden nie zo mooi is op foto. En dan in combinatie met dat witte zand, het had wel iets uit honderd en een nacht...
Daarna was het terug in de auto op weg naar Flinders Chase National Park. Kangaroo Island is echt prachtig en je hebt er fantastische uitzichten. Jammer dat het weer iets tegenviel. Veel wind en bewolkt. Soms kwam de zon er wel weer door. Af en toe is er een 'lookout' waar je even kan stoppen en foto's kan trekken vanop een afstand. Een van die lookouts gaf uitzicht op een prachtig stuk strand, met azuurblauw water.
En toen hoorden we Cameron ineens iets mompelen over 'sleutels' en 'auto' en kwamen we enkele minuten later tot de vaststelling dat Cameron de sleutels had laten zitten in de auto. En de auto die sloten we altijd braaf handmatig want er was geen centrale vergrendeling. Toen we naar onze gsms keken, kwamen dan nog eens tot de vaststelling dat we in the middle of nowhere zaten zonder bereik.
En het toeval wil nu ook dat we echt de laatste ferry moesten halen, want Lindsey en ik moesten de volgende ochtend met het vliegtuig richting Alice Springs. Stresss.
Verschillende mensen reden langs en wilden helpen, maar aangezien dat de auto blijkbaar enorm moeilijk was om in te breken, konden ze weinig doen. Cameron leende een telefoon van een van die mensen die wel bereik had, en contacteerde de verzekering die hem lieten weten dat hij onder zijn ouders stond en geen recht had op hulp free of charge. Het zou hem 300 dollar kosten en we zouden moeten wachten voor 5/6 uur...
Dus zat er niets anders op dan het raam in te slaan.
Jaaaa, en dan moesten we nog eerst alle glas uit de auto krijgen.
Na een tijdje konden we dan weer de auto in, en gingen we verder op weg naar de Remarkable Rocks. Die zijn ook echt remarkable, in vorm enzo. Zie foto's!
Toen we terugwaren in de auto, kwamen we tot de vaststelling dat Cameron de lichten had aangelaten en we dus zonder batterij zaten. Nu ja, die dingen gebeuren. Gelukkig waren we op een parking, dus het was nog redelijk makkelijk iemand te vinden die ons kon helpen met zijn kabels enzow. Eenmaal weer op weg hadden we wel iets van, let's not tempt fate by going somewhere else. We hadden alles gezien dat we wilden zien, dus zijn we toen teruggekeerd om onze ferry te halen. De terugrit was wel ok, beetje lastig met dat open raam, maar al bij al viel het mee.
Eenmaal terug lieten we het over aan Cameron om het verhaal te vertellen aan zijn ouders, terwijl we met tegenzin begonnen aan het klaarmaken van onze bagage. De volgende ochtend was het tijd om ons vliegtuig te halen, die ons naar Alice Springs bracht...
Adelaide was een goede start van onze reis. Onze eerste couchsurfing experience is ook goed meegevallen. Twas een beetje druk, zo met de hele familie maar dat had zen charmes ook wel. Anyway. On to the next adventure!
Take care guys!
Xx
Emmy
De volgende links gaan naar mijn picasa album. Ik maak een aparte post met al mijn facebook albumlinks.
Adelaide - Henley Beach
Adelaide – Zoo
Adelaide - Botanic Gardens
Mt Lofty and Wine Tour
Kangaroo Island
Omdat het een eindje duurt om alles op te schrijven over alles wat we gedaan hebben, hebben we beslist van alles wat te verdelen. Deze post gaat over Adelaide, de volgende gaat dan over Alice Springs, enz. :) Anders zouden jullie nog langer mogen wachten op een update. :P
Moving on!
Na 6 maanden hebben we het mooie (maar nog altijd een beetje koude) Melbourne achter ons gelaten. Het was een beetje een mengeling van verschillende emoties. Aan de ene kant was het (en is het nog steeds) spannend om eindelijk aan onze rondreis te beginnen, maar aan de andere kant lieten we vrienden achter en gaan we Melbourne missen. Het is een troost dat we nog even terug keren voor we naar huis gaan in februari.
Dus op 26 augustus was het tijd om onze spullen te pakken. Dat is een deel van reizen dat ik haaaat. In Melbourne zeker, omdat we daar zolang geweest zijn en dus ook meer spullen hadden. Anyway. It's all good, we hebben onze bagage kunnen houden onder de limiet.
Na een paar uurtjes slapen zijn we op de trein gestapt in Southern Cross station, richting Adelaide. Het was rustige treinrit waar we allebei wat slaap hebben ingehaald. Het landschap dat ons voorbij gleed bracht me al meteen in vakantiestemming.
Adelaide is veel rustiger dan Melbourne, tis minder druk, maar dat was wel een aangename afwisseling. Adelaide heeft wel iets. Toen we aankwamen met de trein – waar we 10 uur hebben op gezeten – kwam onze couchsurfing host – Cameron – ons ophalen. Die bracht ons meteen naar zijn huis, waar hij woont bij zijn ouders, zus en broer. Twas een gezellige avond, met barbeque en we hadden er een heel goed gevoel bij. Er was ook een andere couchsurfster aanwezig, Lisa uit Nederland.
Een van de eerste dingen die we hebben bezocht – naast het strand – was de Central Market. Naast de normal fruit and veggies hadden ze er ook andere dingen, zoals chocolade, noten, veel vlees en kaas, en nog veel meer. Ze hadden Nederlandse gouda en Franse brie, maar dat was zo voor rond de 60 dollar de kilo, haha. Er was ook een kraam die allerlei dingen van thuis had! Cafe noir koekjes, peperkoek, Bonne Maman (maar dat kan je ook in de Coles vinden ), van die ketchup in rode flessen met witte doppen op (kan nu niet op de naam komen), it was awesome. Ze hadden ook appelmoes! (de enige appelmoes die je hier vind is in kinder – of babyporties, heel vreemd). De dame die het kraam uitbaatte was wel een beetje geïrriteerd omdat we zo enthousiast waren maar uiteindelijk niets kochten.
We zijn ook naar de zoo geweest. Daar hadden ze veel dieren, zoals in alle andere zoo's. :P Waar de Adelaide zoo heel trots op is, zijn de twee panda's Wang Wang en Funi. I'm not making those names up. Ze zijn enorm schattig, maar deden niet zo veel toen we daar waren. Anyway. Verder is het leuker voor jullie om de foto's te zien denk ik, want veel kan je eigenlijk niet vertellen over een zoo. Lindsey heeft haar links naar haar facebookalbums al in een blogpost gezet voor jullie, ik doe hetzelfde aan het eind van deze post.
Naast de zoo zijn we ook nog naar de Botanic Gardens geweest, waar Lindsey en ik enorm veel foto's hebben genomen. Het was een mooie dag, blauwe hemel en de zon die ons meteen in de juiste sfeer bracht. Het was nog altijd winter dus de rozentuin bijvoorbeeld stond nog niet in bloei. Maar hier en daar waren er al een paar rozen die te voorschijn kwamen en daar hebben we alvast veel foto's van genomen. Botanic Gardens vind je in iedere major city. Denk ik. Voor ons is dat leuk want er zijn hier zoveel bomen en planten die we thuis niet hebben, met bijbehorende vogels enzo ook. Namen onthoud ik nie, maar kvind het wel iets hebben om al die bomen – planten – en bloemensoorten te zien eigen aan dit continent, of andere plaatsen waar ik misschien nooit naartoe zal gaan.
In de Botanic Garden van Adelaide is er een waterlelie-paviljoen. We lazen het bordje met alle info over het paviljoen en waren heel erg nieuwsgierig om de befaamde Amazon Waterlily te zien.
Blijkt dat het paviljoen gesloten was voor een aantal dagen...
Het hoogtepunt van Adelaide was natuurlijk onze winetour! In de ochtend kregen we een rondleiding rond Adelaide, met zo'n beetje de geschiedenis van Adelaide in een notendop meegedeeld door de buschauffeur. We zijn een kijkje gaan nemen naar de fabriek van Haighs chocolate, waar ze ons ook wat chocolade hebben laten proeven. Lindsey en ik zijn het er over eens dat de chocolade hier niet in de buurt komt van Belgische chocolade. That's just how it is.
Na het uitzicht vanaf Mt Lofty op Adelaide te bewonderen reden we verder naar Hahndorf. Het is een stadje (dorpje?) ongeveer een half uur rijden uit Adelaide en werd in de negentiende eeuw gesticht door immigranten uit Pruisen. Het heeft nog altijd heel sterke Duitse invloeden, al denk ik nie dat er daar nog mensen zijn die effectief Duits spreken. Anyway, tis wel een schattig klein stadje. De appelstrudel was lekker. :P Het was wel gezellig om in de zon door Hahndorf te slenteren...
Na ons bezoekje naar Hahndorf was het tijd voor het tweede deel van de trip: winetasting! Yaaaaay! Wat we misschien nog niet hebben vermeld op onze blog is dat de wijn hier erg goed is en de Australiërs zijn daar ook heel trots op. We bezochten drie wijnmakerijen/wijngaarden. Ik vond het een superervaring. Ik heb veel lekkere wijnen geproefd, ik heb ook het gevoel dat we iets bijgeleerd hebben over wijn maken die dag. :P We hebben ook honingmede kunnen proeven! 'Very sweet with a kick to it.' Mmmmm.
Onze laatste dag in Adelaide was best memorabel... Onze couchsurfinghost Cameron had voorgesteld de trip naar Kangaroo Island te doen met de auto, ipv public transport. Maar goed ook, want er is blijkbaar geen public transport op het eiland. :P We konden maar voor een dag gaan, want de volgende dag hadden Lindsey en ik een vlucht richting Alice Springs te halen. We beslisten de eerste ferry heen en laatste ferry terug te boeken.
Kangaroo Island is best groot als je het op een dag wil zien, dus hebben we op voorhand een lijst gemaakt van de dingen die we echt wilden bezoeken. Een daarvan was de Seal bay! Zoals de naam al zegt is het een baai waar veel zeehonden/zeeleeuwen rondhangen. Natuurlijk kan je nie zomaar op het strand zelf gaan wandelen, maar je kon ze wel zien vanaf het daarvoor aangelegde wandelpad. :) It was so awesome. Jammer natuurlijk dat je niet dichter kon, maar daar is een zoom functie voor I guess.
We zijn ook naar the Little Sahara geweest, waar Cameron prompt zijn schoenen afdeed, de zandberg opliep om er dan als een kind weer van te rollen. Lindsey is ook tot aan de top geraakt. Ik had dat nie zo nodig, al dat zand. Twas wel heel mooi. De lucht was zo'n intens blauw die om een of andere reden nie zo mooi is op foto. En dan in combinatie met dat witte zand, het had wel iets uit honderd en een nacht...
Daarna was het terug in de auto op weg naar Flinders Chase National Park. Kangaroo Island is echt prachtig en je hebt er fantastische uitzichten. Jammer dat het weer iets tegenviel. Veel wind en bewolkt. Soms kwam de zon er wel weer door. Af en toe is er een 'lookout' waar je even kan stoppen en foto's kan trekken vanop een afstand. Een van die lookouts gaf uitzicht op een prachtig stuk strand, met azuurblauw water.
En toen hoorden we Cameron ineens iets mompelen over 'sleutels' en 'auto' en kwamen we enkele minuten later tot de vaststelling dat Cameron de sleutels had laten zitten in de auto. En de auto die sloten we altijd braaf handmatig want er was geen centrale vergrendeling. Toen we naar onze gsms keken, kwamen dan nog eens tot de vaststelling dat we in the middle of nowhere zaten zonder bereik.
En het toeval wil nu ook dat we echt de laatste ferry moesten halen, want Lindsey en ik moesten de volgende ochtend met het vliegtuig richting Alice Springs. Stresss.
Verschillende mensen reden langs en wilden helpen, maar aangezien dat de auto blijkbaar enorm moeilijk was om in te breken, konden ze weinig doen. Cameron leende een telefoon van een van die mensen die wel bereik had, en contacteerde de verzekering die hem lieten weten dat hij onder zijn ouders stond en geen recht had op hulp free of charge. Het zou hem 300 dollar kosten en we zouden moeten wachten voor 5/6 uur...
Dus zat er niets anders op dan het raam in te slaan.
Jaaaa, en dan moesten we nog eerst alle glas uit de auto krijgen.
Na een tijdje konden we dan weer de auto in, en gingen we verder op weg naar de Remarkable Rocks. Die zijn ook echt remarkable, in vorm enzo. Zie foto's!
Toen we terugwaren in de auto, kwamen we tot de vaststelling dat Cameron de lichten had aangelaten en we dus zonder batterij zaten. Nu ja, die dingen gebeuren. Gelukkig waren we op een parking, dus het was nog redelijk makkelijk iemand te vinden die ons kon helpen met zijn kabels enzow. Eenmaal weer op weg hadden we wel iets van, let's not tempt fate by going somewhere else. We hadden alles gezien dat we wilden zien, dus zijn we toen teruggekeerd om onze ferry te halen. De terugrit was wel ok, beetje lastig met dat open raam, maar al bij al viel het mee.
Eenmaal terug lieten we het over aan Cameron om het verhaal te vertellen aan zijn ouders, terwijl we met tegenzin begonnen aan het klaarmaken van onze bagage. De volgende ochtend was het tijd om ons vliegtuig te halen, die ons naar Alice Springs bracht...
Adelaide was een goede start van onze reis. Onze eerste couchsurfing experience is ook goed meegevallen. Twas een beetje druk, zo met de hele familie maar dat had zen charmes ook wel. Anyway. On to the next adventure!
Take care guys!
Xx
Emmy
De volgende links gaan naar mijn picasa album. Ik maak een aparte post met al mijn facebook albumlinks.
Adelaide - Henley Beach
Adelaide – Zoo
Adelaide - Botanic Gardens
Mt Lofty and Wine Tour
Kangaroo Island
woensdag 14 september 2011
What's up, dudes? :)
Zoals beloofd: geen update, wel foto's! Emmy is hard aan het werk aan de effectieve blogpost, maar ze zit een paar weken achter, en we doen elke dag meer dingen, waardoor de inhoud van de post langer wordt, natuurlijk. ;) Soit, ik zal haar binnenkort wel verplichten om te posten wa ze al heeft, en het dan overnemen. :)
Dees zijn de publieke links van mijn foto albums op Facebook tot nu toe. Should be, anyway, als ik ergens per ongeluk de verkeerde link ingeplakt heb, laat je het maar weten, en dan pas ik het aan. :) Voort gemak ben ik gewoon vanaf het begin begonnen, waardoor da de lijst wel redelijk lang is, dus...uitspreiding over een paar dagen? ;)
Enjoy 'em, guys. :) (PS: for Em's friends, these are my pictures, maar we deden de meeste dingen wel samen, dus Emmy verschijnt wel vaak eens. :))
[1] Fia & Emmy in Sydney. :D
[2] Melbourne. :D
[3] Jimmy Eat World
[4] Melbourne II
[5] Melbourne III
[6] A Day In the Life Of...
[7] Harry Potter And The Dealthy Hallows, part 2!
[8] Emily & Fia go to the Zoo!
[9] Melbourne touristey things
[10] Trainride to Adelaide + Henley Beach
[11] Adelaide Zoo
[12] Adelaide Central Markets + Museum
[13] Adelaide Botanic Garden
[14] Adelaide City Tour + Wine Tour
[15] Kangaroo Island
[16] Sunset @ ANZAC Hill
[17] Reptile House + Royal Flying Doctor Service base
[18] Uluru & Kata Tjuta National Park (Ayers Rock)
[19] Camel riding
Voila! De rest komt....at one point. :D Geen beloften, da weet je ondertussen waarschijnlijk wel. ;)
Cheers and all my love,
xxx Lindsey
Dees zijn de publieke links van mijn foto albums op Facebook tot nu toe. Should be, anyway, als ik ergens per ongeluk de verkeerde link ingeplakt heb, laat je het maar weten, en dan pas ik het aan. :) Voort gemak ben ik gewoon vanaf het begin begonnen, waardoor da de lijst wel redelijk lang is, dus...uitspreiding over een paar dagen? ;)
Enjoy 'em, guys. :) (PS: for Em's friends, these are my pictures, maar we deden de meeste dingen wel samen, dus Emmy verschijnt wel vaak eens. :))
[1] Fia & Emmy in Sydney. :D
[2] Melbourne. :D
[3] Jimmy Eat World
[4] Melbourne II
[5] Melbourne III
[6] A Day In the Life Of...
[7] Harry Potter And The Dealthy Hallows, part 2!
[8] Emily & Fia go to the Zoo!
[9] Melbourne touristey things
[10] Trainride to Adelaide + Henley Beach
[11] Adelaide Zoo
[12] Adelaide Central Markets + Museum
[13] Adelaide Botanic Garden
[14] Adelaide City Tour + Wine Tour
[15] Kangaroo Island
[16] Sunset @ ANZAC Hill
[17] Reptile House + Royal Flying Doctor Service base
[18] Uluru & Kata Tjuta National Park (Ayers Rock)
[19] Camel riding
Voila! De rest komt....at one point. :D Geen beloften, da weet je ondertussen waarschijnlijk wel. ;)
Cheers and all my love,
xxx Lindsey
donderdag 25 augustus 2011
running, running, as fast as we can, do you think we'll make it?
Hey hey bloggers! :)
Hoewel, eigenlijk zijn jullie niet de bloggers, eigenlijk zijn wij de bloggers dus is de begroeting niet echt toepasselijk..... soit. You get what I mean. :p
How are you guys doing? We are still fine, fine, got lots of exciiiiting times up ahead! Voor diegene die niet geïnformeerd zijn, bereid je voor:
We laten Melbourne achter ons!
Inderdaad, inderdaad, the exciting times of travel zijn eindelijk hier! (I'm sure dat zeker één iemand onder jullie op dit moment denkt “Eindelijk! Nu komt er misschien eens wat inhoud op de blog!”) Voor ik in detail ga over de laatste weken (waar we OOK dingen gedaan hebben, shocker!), een min of meer gedetailleerde itinerary voor jullie. Schrijf op, print uit, hang op de frigo of memoriseer; here's what you'll need to know if you want to keep up with us:
27/08: we reizen van Melbourne naar Adelaide, South Australia (met de trein, een mooie 10 uurtjes in een gesloten, bewegend, ijzeren object. Yaaaay).
27/08 tot 03/09: Verblijf in Adelaide, SA. Nog geen absolute en concrete plannen over wat we precies zullen doen maar een tasting trip door de wijngaarden, de Zoo en een uitstapje naar Kangaroo Island staan zeker op het programma!
03/09: Verplaatsen van Adelaide naar Alice Springs, Northern Territory (met Qantas deze keer, hooray, want het duurt maar een kleine 2 uurtjes!)
03/09 tot 09/09: Verblijf in Alice Springs, NT. Opnieuw geen absoluut concrete plannen, maar we hebben een tour naar Ayers Rock geboekt (met zonsondergang en barbecue met champagne inclusief!), which will probably be the highlight. :)
09/09 tot 11/09: we trekken van Alice Springs naar Darwin, NT (met de bus. Help.) met onderweg een tweedaagse kampeerstop in Katherine/Ntimuluk National Park.
11/09 tot 16/09: Verblijf in Darwin, NT, en ik weet het, het is eigenlijk veel te kort! Maar de vlucht is geboekt en omstandigheden verplichtten ons! Jammer, maar helaas. :( Tijdens die paar dagen hopen we een bezoek te brengen aan Kakadu National Park (waarschijnlijk het bekendste park in Australië), hoewel het er een beetje ingewikkeld uitziet.
16/09: Vlucht met Jetstar van Darwin naar Cairns, Queensland. (Om 6u 's morgens. Help.)
Het plan is om daarna een tijdje in Cairns te blijven (eventueel onze financiën wat aanvullen....) en daarna met de hop-on-hop-off bus van Cairns naar Melbourne te trekken. Het principe is dat we een ticket hebben dat de hele route en 90 dagen geldig is, en dat we waar en wanneer we willen van de bus kunnen stappen, een paar dagen in onze gekozen destination blijven, en dan weer verder trekken met de volgende bus. :)
We zijn van plan om in de derde of vierde week van Januari terug in Melbourne te zijn, want we zouden zeer graag een match van de Australian Open gaan zien! De precieze datum ligt nog niet vast, dat zal afhangen van welk ticket we kopen, maar we blijven in Melbourne tot we terugvliegen (op 16 februari, trouwens. Nog een 24u vlucht. I'm really looking forward to that one).
Het wordt een drukke periode met veel avonturen, dus, eerst en vooral, disclaimer! We weten niet hoe vaak we het blog zullen kunnen updaten. (I bet you hate us now, we hebben constant gezegd dat de blog interessanter zou worden eens we rondtrekken, en nu die tijd er is zeggen we dat we misschien niet vaak zullen updaten. Oops?) Kijk, we zullen ons best doen, en eens we in Cairns zijn, zullen we de vorige bestemmingen wel kunnen beschrijven; maar ik denk niet dat de...frequency van de updates zal stijgen. Sorry!
Aan de positieve kant: de hoeveelheid foto's zal wel exponentieel de hoogte in gaan! We zullen ons best doen om zoveel mogelijk foto's te nemen en die te uploaden. Wegens mogelijks beperkte toegang tot Internet zal dit waarschijnlijk alleen op Facebook zijn, maar elk FB album heeft een publieke link die we op dit blog kunnen plaatsen.
Dus eigenlijk: minder gezaag, meer mooie foto's. Win/Win situation, right? :)
Dit gezegd zijnde, nog een korte beschrijving van onze laatste weken/dagen in Melbourne. :) Het zijn eigenlijk vrij drukke en leuke weken geweest! Lots of goodbye drinks/dinners/parties. We zijn niet de enige die uit Melbourne vertrekken, dus er zijn een aantal afscheidsfeestjes voor andere mensen geweest; en dan diners/feestjes met de verschillende jobs. Het loopt op!
But it was fun, if bad for the hours of sleep we got. :) We zijn sinds vorige vrijdag officieel werkloos: no more Mexican food! (I swear, if I never see an enchilada again, it will still be too soon.) Maar goed, dat is allemaal achter de rug en nu is het uitkijken en plannen en inpakken en alle laatste details die we nog moeten regelen voor we vertrekken. (Veel te veel. So little time, so much to do!)
Het zal raar zijn om al deze mensen achter te laten. Ik veronderstel dat je pas beseft hoeveel je aan deze mensen en deze plaats gehecht bent als je vertrekt. Melbourne is finally starting to feel like home, we've made some very good friends here, I kind of don't want to leave. :/ Ik ben blij dat we nog een tijdje in Melbourne zullen zijn voor we terug naar huis komen; zodat we nog eens met iedereen kunnen afspreken en afscheid nemen. :)
Trouwens: ik heb een Foursquare account aangemaakt en de applicatie op mijn BlackBerry toegevoegd, dat maakt het stukken gemakkelijker voor jullie om bij te houden waar we precies zijn. Ik post de updates op Facebook/Twitter maar voor diegene die mij niet toegevoegd hebben op FB, hier is de link naar m'n Foursquare profiel: https://foursquare.com/agirlnamedfia/history Daar zal je precies kunnen zien waar we precies zijn.
Ik denk dat alles ondertussen gezegd is, en ik heb nog een aantal posts/e-mails te schrijven dus bij deze: see ya, guys!
As always, take care of yourselves and each other. :) We love you all, and we'll see you when we see you?
Until next time!
Xxxx Lindsey
Abonneren op:
Posts (Atom)